Başarıyı ne için istiyoruz?
– Daha fazla para kazanmak için mi?
– Daha fazla kabul görmek için mi?
– Kendimize, var olduğumuzu ispat etmek için mi?
Bunların hepsi gerçek mi? Her başarı kendisini nihai sonuçta sıfırlamaz mı? 100 metreyi 10 saniyenin altında koşma çabası, 9.58e gelip durdu. Şimdi bunu egale etme çabası var. Her başarı kendisinden sonraki bir başka başarı arzusunu tetikleyip duruyor. Gelişmek için ilerlemek gerektiği konusunda hemfikirim fakat, başarmak arzusu hiç bitmeyecek kaotik bir olgudur ve başardığının her zaman bir üst limiti vardır.
Şanslıyız ki dünyanın en yüksek dağını çıkmış biri için daha yüksek bir dağ yok… Fakat hayat içinde, her türlü meslek ve iş sahasında bu başarı dayatması bizimle birlikte kol geziyor. Ciro hedefi beş yıl önce 100 birim olan bir firma, beş yıl sonra 500 birime çekebiliyor oranını. 10 konut yapan bir müteahhit hepsini satınca bir anda 100 konuta zıplayabiliyor.
Ve paradan sonra ülkemizin diğer karın ağrısı, sınavlarda yüksek puan almanın başarı olarak değerlendirilmesi kriteri var. Hayat içindeki başarılı duruşları sınavdaki notlara indirgenen ve buna göre değerlendirilen çocuklarla gençler, hayatın içine atılınca başarı kavramının karmaşıklığı içinde bocalıyor. Günün sonunda başarı en yüksek notu almak olunca mezuniyet sonrasındaki taleplerde her şeyin en yükseğine odaklanıyor. En yüksek kazanç, en yakışıklı adam, en güzel kadın, en büyük şirket, en büyük araba, en yüksek makam, en yüksek bina, en pahalı yaşam modeli şeklinde uzayıp gider liste…
Bütün en’ler insanı mutlu eder mi peki? Tabi ki hayır. En’lere ulaşma çabası içinde kaybedilen insani özellikler ve ahlaki davranışlar, zamanı kendin için kullanmanın güzelliği tek tek yok olup durur. Öyleyse ne yapmalı? Herkes kendi gerçekliğini sürdürdüğü için akıl vermek yok, yolda giden yolu bulur. Başarının en yüksek makamı yoktur. İnsan olmanın da… İnsanca yaşamanız dileğiyle…
