Kadın olmak, ‘’anne’’ olmaktır. Yavrusunda, ışığını bulmaktır. Kadın olmak, seni ürküten bir topluma yüreğini açmaktır! Kadın olmak, senin güçsüzlüğüne inanan bir yaşamda, gücünün senin yüreğin olduğunu hatırlamaktır! Savaşmaktır kadın olmak! O kadınlıkta savaşının, ‘’yaşamda olmak’’ ve ‘’yaşatmak’’ olduğunu hatırlamaktır! İnsan olmaktır kadın olmak ve yaşamın aslında ‘’doğuran ana’’ olduğunun farkına varmaktır! Kadın olmak, bedenin ötesinde bir ışıktır. Kokusunu hatırlamaktır zamanın, gizli dokunan ışıktır yüreğine… Yalnızlığında dökülen yaşları, sıcacık yüreğiyle silen ve sana umut verendir.
‘’ Siz hiç kadın oldunuz mu? ‘’ Bu soruyu soruyoruz zamana ve insana… Zaman diyor ki: ‘’ Her ana, yüreğindeki yaşları toprağa gömüp yüreğinde doğan yarına, ışığını yaktığında, yaşam duydu onu ve insan tam da o zaman bulabildi kendini… ‘’ İnsan dedi ki: ‘’ Erkek ve kadın bir bedenin kendisidir, onlar birbirlerinden ayrılmaz ki! ‘’ Güneşin olmadığı bir yaşamda umut mu olur? Karanlığında içinden süzerek geçirmese ışıklarını Ay, o gecede doğup da sabah uyandığımızda artık yüreğimizde olan ışık mı olur? ‘’
Kadını anlamak için erkeğin yüreğine inmek gerekir! Onun yüreğinde yol, cevabını arayan bir yürek ışığından ibarettir! Kadın arar, erkek bulur ve kadın olur; erkek, o olanda, doğumu olur da kendini bulur. Aynalarda insan, yaşamındaki ışığı bulur! Erkek, kendini, kadının yüreğinde bulur. Kadın, kendini, erkeğin ona doğurduğu ışığında! Sanılır ki erkek tohum, kadın doğum! Erkek doğum, kadın ona ektiği tohumda, doğumu olan ışıkla buluştuğunda, sen yolu bulurdun! Ayrı okunmazdı iki dünya; çünkü iki dünya da ancak birbirlerinde yolu bulur.
Ölüm, yaşamdan ayrı okunmaz, yaşam da ölümden! Herkes kadın, herkes erkektir biraz ve içindeki o parçayı bulup da onların el ele tutuşmalarına izin veremeyen, hep eksiktir. Bir kadının yüreğinde aşk olur ki erkek de o aşkın doğumu olduğunda, kendini bulur. Annelik ve babalık; doğuran ışık, koruyucu ışık! Anne korur, baba doğurur; insan doğurur ve insan korur, kendi olur, yaşam olur, ışık olur.
Bugün ‘’kadınlar günü’’, bugün içimizdeki dişi ışığın yarattığı dünyayı kutlama günü! İçindeki dişi ile barışı olmayanın, yaşamda yolu mu olur? Anasını hak edemeyenin doğumu mu olur? İçindeki erkeği okuyamadığında kadın, onun ışığında, yüreğinin kapılarının ışığı mı olur? Kimin kime ihtiyacı olur? Bilin ki kimsenin kimseye ihtiyacı yoktur! Herkesin ihtiyaç duyduğu tek ışık vardır ki o da kendi ki o kendilik, her an hissedip, duyup görebildiklerimizden ibaretti! Kim ki kiminle barışır, o onda, kendiyle barışır! Olur mu incitebilecek bizi? Benim incitmekten vazgeçip onarmayı seçtiğim bir beni, incitemezdi ki!
Bugün barış günü! İçimdeki barış ve bütünlüğü kutlama günü! Bugün o kutsal ışık kaynakları anaların, ayaklarının altındaki cennetin, tüm yaşamın ışığı olduğunu hatırlama günü! Bugün güzel bir gün! Bugün umutlu bir gün! Bugün insana duyulan saygının, yaşama ışık olup doğduğu bir gün! Bugün onurlu bir gün! Akan suyun, kaynağının kutlu olduğu bir gün! İşte bugün! Her ana olur konuşurum: ‘’ Yüreğim ışık, yolum ışık, anım ışık! İyi ki o ışık olup da yüreği bugüne almıştık! ‘’ İşte şimdi! Koru beni dünya, koru beni ana, koru beni ışık; çünkü biz her birinde koruyan olduğumuzu hatırlamıştık! Sınırları kaldırdık ve şimdi, ‘’İNSAN’’dık!
Sizi seviyorum,
