Her zaman olumlu ve yapıcı konulardan söz ederim, bilirsiniz ama bu kez karşıt bir duruma dikkat çekeceğim…
Ee, ne yaparsınız, Muhammedi döneme girdik; yeri geldiğinde bu konuda da adaleti sağlamak gerekiyor…
Söz edeceğim konu kendini bilmezlik…
Bu öyle bir illettir ki Allah kimsenin başına vermesin; tutulanların iki değil ‘üç gözü’nü birden kör eder…
Onları hem saygısız hem nankör hem de küstah hale getirir…
Ne yazık ki onların o en değerli göze, gönül gözüne sahip olabilecekleri ile ilgili herhangi bir öngörü ve inançları yoktur ya da bu olasılığa akılları kesmez, kafaları basmaz; zaten onun için bu haldedirler.
Bu yüzden de onu açmak yerine kapatmakla ilgilenirler ve ne yazık ki nalıncı keseri gibi sürekli kendilerine yontar dururlar…
Bu illet değerbilmezlik, emek hırsızlığı ve beleşçilik şeklinde de kendini gösterir…
Bu tip insanlar akılları sıra zekanızla da alay etmeye kalkarlar; bu tutumlarının kendini bilmezlik illetinin bir yan etkisi olduğunu bilin ve gülün geçin…
Ben gülüp geçmekle kalmıyorum, onlara şu ironik repliği de söylüyorum bazen:
“Haydi canım haydi; burada sana göre bir şey yok, tezgahın önünü kapatma!”
Kendilerini bilmezlik sınırlarını öyle bir zorluyorlar ki aslında terbiyeme yakışmayan bu lafı söylerken buluyorum kendimi…
Her insan gibi benim de hem cemal hem celal yüzüm var; pek hoşlanmasam da onlara yani haddini aşanlara ikincisini göstermek durumunda kalıyorum…
Bu dünyada ve hepimizin çevresinde bu çeşit insanlar var; sayıları giderek azalsa da olmaya devam edecek…
Aydınlığa hizmet edenlerin yanı sıra bilerek ya da bilmeyerek karanlığa hizmet edenler de olacak; iyisi mi biz bu durumu kabul edip yolumuza devam edelim…
Ve ne olmayı seçiyorsak karşımıza o tip insanların çıkacağını bilerek yaşayalım…
Aydınlığa hizmet etmeyi seçelim ki yolumuzu açacak ve aydınlatacak insanlar çıksın karşımıza…
Bu makaleyi yazmama esin kaynağı olan insanlara da selam olsun; belki okuyunca şapkalarını önlerine koyup düşünürler…
Bende, benimle, gülcemalimle kalın; sevgi ve muhabbetle…
