Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, sonra bir salgın hastalık geliyor tüm dünyayı evlere hapsederken nefes almanın ne büyük bir mutluluk olduğunu öğretiyor.
Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, ailemiz sevdiklerimiz elimizin altında misali sevdiğimizi söylemeye en çok birlikte olduklarımıza zaman bulamıyor ama para kazanmaya, toplantıdan toplantıya koşmaya, iş hayatının çarklarının içinde lime lime olana hayatımızı görmeden yaşamaya devam ederken gerçek anlamları değerleri yitiriyoruz.
Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, kendimizi ya kaf dağındaki krallar kraliçeler ya da sarayın soytarısı gibi görmek ya da görmemek isteyip kılıflar, maskeler, benlikler ürete ürete gerçek kimliklerimizi kaybediyoruz. Yakını da uzağı da görmez oluyoruz.
Farkında yaşamak adına bir sürü çalışmalara katılıyor uygulamalar yapıyor görünüyoruz ama apartmandaki komşumuza gülümsemiyor mahalledeki evsizi görmezden geliveriyoruz.
Dünyanın bir sürü güzel şehirlerini gezme planları yaparken kendi ülkemizdeki görmediğimiz yerleri görmezden gelmeye devam ediyoruz.
Ya kendimizi çok dövüyor sövüyor ya da övüyoruz.
Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, aslında hayatlarımızın bir incecik pamuk ipliği misali bu hayata bağlı olduğunu unutuyoruz.
Yer sarsıldı, öyle veya böyle o deprem oldu ve asrın felaketi boyutunda oldu. Gittiler yüzler binler yüzbinler bedenlerini bırakıp gittiler.
Ve yine o kadar anlam yükledik ki bu hayata bu kadar kısa zamana sevgi ile yaşamaya vakit ayırmadan koşmaya devam ediyoruz görünen.
Bu yaşamı yaşarken de sevgi saygı ile yaşamak var iken beşer olmaya devam eder gözüküyoruz.
Yan yana sevgi saygı ile yaşayabileceğimiz bir dünyanın hayali ile anlamlara ve değerlere dokunmak istedim.
