Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, sonra bir salgın hastalık geliyor tüm dünyayı evlere hapsederken nefes almanın ne büyük bir mutluluk olduğunu öğretiyor.
Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, ailemiz sevdiklerimiz elimizin altında misali sevdiğimizi söylemeye en çok birlikte olduklarımıza zaman bulamıyor ama para kazanmaya, toplantıdan toplantıya koşmaya, iş hayatının çarklarının içinde lime lime olana hayatımızı görmeden yaşamaya devam ederken gerçek anlamları değerleri yitiriyoruz.
Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, kendimizi ya kaf dağındaki krallar kraliçeler ya da sarayın soytarısı gibi görmek ya da görmemek isteyip kılıflar, maskeler, benlikler ürete ürete gerçek kimliklerimizi kaybediyoruz. Yakını da uzağı da görmez oluyoruz.
Farkında yaşamak adına bir sürü çalışmalara katılıyor uygulamalar yapıyor görünüyoruz ama apartmandaki komşumuza gülümsemiyor mahalledeki evsizi görmezden geliveriyoruz.
Dünyanın bir sürü güzel şehirlerini gezme planları yaparken kendi ülkemizdeki görmediğimiz yerleri görmezden gelmeye devam ediyoruz.
Ya kendimizi çok dövüyor sövüyor ya da övüyoruz.
Her şeye o kadar çok anlam yüklüyoruz ki bu hayatta, aslında hayatlarımızın bir incecik pamuk ipliği misali bu hayata bağlı olduğunu unutuyoruz.
Yer sarsıldı, öyle veya böyle o deprem oldu ve asrın felaketi boyutunda oldu. Gittiler yüzler binler yüzbinler bedenlerini bırakıp gittiler.
Ve yine o kadar anlam yükledik ki bu hayata bu kadar kısa zamana sevgi ile yaşamaya vakit ayırmadan koşmaya devam ediyoruz görünen.
Bu yaşamı yaşarken de sevgi saygı ile yaşamak var iken beşer olmaya devam eder gözüküyoruz.
Yan yana sevgi saygı ile yaşayabileceğimiz bir dünyanın hayali ile anlamlara ve değerlere dokunmak istedim.
Daha güzel bir dünya umuduyla, sevgi ve saygıyla iyi günler dilerim.
Umutlarımız hep var olsun teşekkür ederim
İnsan, rengini unutup diğer renklere öykünen ve diğer renklerle bir araya gelip başka renkler çoğaltmak isteyen garip bir tür. Büründüğü rengi sevse sorun yok ama beğenmiyor, öfkeleniyor ve artık geri de dönemiyor, çünkü sihah ile beyazı birleştirip gri yaptıktan sonra tekrar beyaz olamıyor. Bu sefer de küfür kıyamet, bana geri ver rengimi moduna giriyor. Renkler, en değerli hediyemizdir. Renkleri de kirletip durduk, anlamsız yüklediğimiz tanımlar yüzünden. Değerleri yitirdik, anlamları da… Bu yüzden renkler de küstü gitti. Çocukların elleri bile varmıyor artık gökkuşağını çizmeye… Anlamsız, manasız, bomboş mu kalsaydı insan çocuğu. Daha mı güzel olurdu dünya bilemedim bir an. Sanki bilgisini çoğalttıkça, zalimliğini ve silahlarını da çoğalttı… Yüreğine sağlık arkadaşım…