Dünyada sadece 2 güç vardır. Hangisini takip edeceğimiz tamamıyla bize kalmıştır. Ya yüzünü güneşe çevirir gölgeni arkanda bırakırsın, ya da sırtını güneşe çevirir önüne düşen gölgeni takip edersin.
İnsanların çoğu yaşamın sadece fani tarafını görerek sürdürürler hayatlarını. Sadece çok azı dünyada gördüğü her şeyin ölümsüz ve sonsuz tarafının olduğunu bilirler. Bunun farkındalığında yaşayanlar aslında gördüğümüz bu hayatın bizim tüm idrakın ötesinde olan gerçek yaşamın sadece bir gölgesi veya yansıması olduğunu bilirler.
Biz karanlık bir dünyada yaşıyoruz ve karanlığımızı özümüzdeki gerçekliğimizle karıştırıyoruz. Güneşle, aydınlıkla, Yaradan ile aramıza girip gölge düşüren tek şey egomuz, nefsimiz. Egomuz bizi tek olan gerçeklikten uzaklaştırıp dünyaya yerleştirilmiş birçok sanal materyallerle oyalıyor. Gerçekte var olmayan bir realitede sınırsız arzuların, maddelerin peşinden gidiyoruz. Kişi birinden diğerine koşturuyor. Çünkü bir şeyi elde etme hazzını doldurduğu anda arzu kayboluyor. Bize geçici bir tatmin veriyor. Tekrar haz elde etmek için başka bir arzunun peşinde koşuyor. Egomuz her daim haz almak için vardır. Fakat yanlış bir realitenin peşinde olduğumuz için elde etmek istediğimiz materyal ne olursa olsun elde ettiğimiz an hazzımızın kaybolacağı kaçınılmazdır. Aslında burada algımızı ve realitemizi değiştirdiğimizde egomuzu bile avantajımıza çevirebilme gücüne sahibiz. Bunun üzerinde çalışmış ve başarmış bir kişi egosunun onu kullanmasına izin vermez ve kendisi onu doğru yönde kullanır. Eşeğini sırtından indirir ve onu kendi sürmeye başlar. Gerçekliğin güneşini varlığının içinde bulur ve yüzünü ona çevirerek bir daha asla gölgesini görmez.
Gölgesi kayboldu mu peki? Hayır, hala ordadır, kaybolmamıştır. Fakat arkasında kalmıştır. Egomuzu yok edemeyiz, bu bizim varlığımızın diğer parçasıdır. Onu sadece doğru yönde kullanabiliriz. Bu bizim elimizdedir. Varlığımızın tamamı Yaradan’a uyumludur ve Ona hizmet eder. Hangi isim altında olursa olsun, ışık yolunda gidenlerin tüm çalışması bundan ibarettir. Güneşle aramızdaki tek engel egomuzdur, güneşi kapatan bir güneş tutulması gibidir. Aradaki bu engeli aşabilmenin ve egomuzu kontrol edebilmenin tek yolu hiç durmadan onun varlığının pratiğini yapmak, her şeyde onu görebilmekten geçer.
Böylece tüm yaşamımız boyunca kendimizi zincirlerimizden özgür kılarak, hiçbir şeyi saklama ihtiyacı hissetmeden, kimseden utanmadan yaşayabiliriz. Gerçekliğin ışığını içimizde yakıp güneşin ışığının dışarıdaki her bir noktayı aydınlatmasına izin verdikçe, bir kuşun gölgesi bile değemez tenimize.
“Kör Güneş’i görmüyorsa Güneş’in suçu ne?
Eğer vakti gelmemişse Bahar’ın suçu ne?”
Güneş yine doğar, bahar yine gelir, çiçekler yine açar.
Kör göremedikleriyle yaşar
Elbet bir gün fark edene kadar.
Doğru zamanda, hayatı değişir onun da.
Güneş açar, Aşk gelir, Bahar gelir dünyasına.
İşte o an, doğuverir “Gerçek Adam”
“Güneşin tozları üzerimize düştüğünde
Kalkacaktır Perdeler!”
Aydınlığın zerresi tene değdiğinde,
Kalkıverir göze düşen perdeler.
Gökyüzüsün sen! Bulutlarında saklı düşünceler.
Bulutların olmadığı bir gökyüzünde, sadece bilinç ve güneş nüfuz eder.
Bırak, güneş düşürsün tozlarını üzerine,
Aç perdelerini, bulutsuz bir gökyüzüne!
