Ben şayet kendime güvenirsem herkese de güvenirim. Bu satırı okuduğunuzda şaşırdıysanız durup düşünmeye değer. Şahsen her kişiye %100 güvenerek ilişkilerime başlar, sonra onların bunun aksini göstermesi için fırsat ve vakit tanırım. Asıl soru şu: Belli bir zaman geçtikten sonra kendimden tanıdığım özeliklere sahip insanlarla mı arkadaş kalırım? Hani, bende olup o kişide de olan huylardan bahsediyorum. Bana kendimi ayna tutan ve tercihen iyi, güzel özelliklerimi hatırlatan kişilere daha mı çok güven duyarım acaba?
Kendimize ne kadar güveniyoruz? Bu güven dış dünyadan mı geliyor? Şayet kimse bana güvenmiyorsa bu beni güvenilmez mi yapar? Belki de sadece onların, herkesin gözünde güvenilmez olurum ancak bu bana sıfat takmaya yeterli midir? Özgüvenle güvenin ilgisi nedir? Biri içten gelirken diğerinin kaynağı neresidir?
Güven etrafımızda olanların bize yansıması mıdır?
Yanımda olan kişinin güvenilir oluşu beni de güvenilir yapar mı? Güven şartlı mıdır? Güven beklentilere bağlı mıdır? Doğru orantılı mıdır? Benden bekleneni yaptıkça ben güvenilir mi oluyorum yoksa sadece ne yapacağım belirli bir kişi mi? Ya bomboş bir dünyada tek başınaysak ne olur? O zaman güven söz konusu olur mu? Önemi aynı mı kalır anlamını yitirir mi?
Güven bir ihtiyaç mıdır yoksa arzu ve isteklerden biri mi?
Önceden kestirmek, tutarlı olmak gibi özelliklerin güven konusunda nasıl bir etkisi vardır? Belki de güven sandığımız karşımızda ki kişiyi ne kadar kontrol edebileceğimizle alakalıdır. Bir insanı kontrol edebildikçe o kişiye olan güvenimizde artar mı? Bize benzeyen insanlara daha mı çok güveniyoruz? Belki de herkesin güven duyduğu kişilere daha fazla güveniyoruz. Neden acaba? Bunun bir kanunu kuralı var mıdır? Bu standartlar zamanla değişir mi yoksa değişen ben miyim? Belki sizsiniz ancak farkında değilsiniz… Kim bilir?
