Biz öyle öğrendik ancak yeni doğan çocuklara, bu dünyanın ‘mavi gezegen’ olduğuna nasıl ikna edeceğiz, bunu hiç düşündünüz mü?
En azından şu andan başlayarak onu eski haline çevirelim ki büyüyünce bize ana avrat sövmesinler.
Onlara dünya malı bırakma derdinden kurtulalım artık; dünyanın kendisini bıraksak da mutlu mesut yaşasalar daha iyi değil mi?
Hiç çocuğu olmayan ben gibiler, nasıl oluyor da bu konuda çocukları olduğu halde laylaylom takılanlara göre daha duyarlı olabiliyor, onlara karşı kendini daha fazla sorumlu hissedebiliyor, ya bunu düşündünüz mü?
Aklımızı başımıza toplayalım bayanlar baylar; bu kafayla gidersek yerleşme umuduyla dünyanın parasını harcadığımız Mars’ı da kısa sürede çöplüğe çeviririz.
O seyahatlere harcanan parayı dünya ve insanlık için harcasak şu anda cennet gibi bir gezegende, adalet, huzur ve refah içinde yaşıyor olmaz mıydık; ya hu bu kadar basit bir çözüm nasıl oluyor da kimsenin aklına gelmiyor?
Aslında bu sorunun yanıtını bal gibi biliyoruz ancak kendimize itiraf edemiyoruz; hırs ve tüketim denen illetin başımıza nasıl çoraplar ördüğünü görmezden geliyoruz.
Hırsla elde ettiklerimizi bu dünyadan giderken yanımızda götürebilecekmişiz gibi davranıyoruz.
Hani uyanış bilincinden söz edip duruyoruz ya; alın size bunun ağababası; şimdi kalanını siz düşünün…
