İnsan biliyor.
İnsan özünde bunun tek kişilik bir evren olduğunu ve tüm görüntülerin, tüm olayların ve kişilerin, tüm seslerin ve dokuların, tüm anıların ve hayallerin esasen o tek kişi için olduğunu ve yine aynı sebepten var gibi duran hiçbir şeyin gerçekte olmadığını biliyor.
İnsan biliyor.
İnsan esasen öğretmen ve öğrenci, anne ve baba, yönetici ve yönetilen, zalim ve mazlum, vatandaş, komşu ya da başka herhangi bir rolün kendisi olmadığını biliyor. İnsan yukarısı ve aşağısı olmadığını, ötede ya da berideki olmadığını, geçmişteki olmadığını ve gelecekteki olamayacağını biliyor. İnsan gelen ve geçen olmadığını biliyor.
İnsan biliyor.
İnsan esas olanın sevgi olduğunu, sevmenin hatırlamak olduğunu ve geri kalan her şeyin teferruat olduğunu biliyor. İnsan teferruatın da sevgi için olduğunu biliyor.. İnsan gerçeği biliyor. Çünkü insan ama öyle ama böyle, bir biçimde sevgiyi biliyor.
İnsan bildiği halde bilmiyormuşçasına rüyaya kapıldığında; insan olaylarla, resimlerle, durumlarla, kişilerle, hayat oyununa dalıp bildiğini unuttuğunda; insan öğretmen ya da öğrenci olduğunda, anne ya da baba olduğunda, yönetici ya da yönetilen, zalim ya da mazlum olduğunda, insan bir şey olduğunda – bir şekilde bir şeyler içine sinmiyor. İnsan tepeden ya da aşağıdan baktığında, hayatı oradan ya da buradan okuduğunda, ona ya da buna kapıldığında – bir şekilde bir şeyler içine sinmiyor. İnsan, her şey sevgiyle akarken korkuyla donakaldığında – bir şekilde bir şeyler içine sinmiyor.
İnsan bir şeyler içine sinmediğinde bir tek şeyi hatırlamalı – sevdiği ve içine sinen yerde, sevdiği ve içine sinen ilişkide, sevdiği ve içine sinen uğraşta, sevgiyi hatırlamalı. İnsan mümkünse sevgiyi bilmeli, sevgiyi hatırlamalı ve fazlalıklarını sevgiye bırakmalı. İnsan, sevgiye burun kıvıranların karanlıklarına ortak olmayı bırakmalı. İnsan tüm aydınlığın sevgiden olduğunu hatırlamalı.
İçime sinen bu.
