Lisedeydim; elime maymunlarla yapılmış deneylerle ilgili birşeyler geçmişti, onları okuyordum. Deneylerden bir tanesi annelik duygusu üzerine idi. Dünyanın en güçlü duygusu olduğu söylenen annelik duygusu anne maymun ve yavrusu üzerinden test ediliyordu. Tabii ki insana en yakın hayvanın maymun olduğu düşünüldüğünden. Anne maymun ve yavrusu cam bir fanusa konuyor ve fanus alttan ısıtılıyordu, fanus içindeki anne ısıyı fark ettiğinde hemen yavrusunu kucağına alıp onu ısıdan korumaya çalışıyordu, ısı arttırıldığında da yavrusunu koruma içgüdüsü ile yavrusu kucağında ayakları üzerinde zıplayarak, tek ayak üzerinde zıplayarak veya ayakları yandıkça bir ayağından diğerine sekerek ısıya karşı hem kendini hem yavrusunu korumaya devam ediyordu. Ancak ısı dayanılmayacak kadar arttırıldığında anne yavrusunu yere atıp üzerine çıkıyordu, böylelikle deneyde maymunun annelik duygusunun gücü çeşitli aşamalarda test ediliyordu… Bunu okuduğumda hem hayvanlara yapılan eziyetten kanım donmuştu, hem de ne yalan söyleyeyim eğer annelik gerçekten dünyadaki en güçlü duyguysa ve en güçlü duygu bile hikayeyse diye hayal kırıklığına uğradığımı. Akabinde annem ne yapardı, ben anne olsam aynı şey başıma gelse ne yapardım diye düşündüğümü hatırlıyorum. İnsanla maymun aynı değildir diye de düşündüm elbette.
Yine de cevabını veremediğim, bilemediğim sorular ve konunun benim için şok edici etkisi ile bu sorular zihnimde takılı kaldı. Can pazarı anlarında anne baba davranışlarını sergileyen haberler hep ilgimi çekti. Yangından, depremden çocuklarını kurtarmaya çalışan anne babalar, böylesi kritik anlarda söz konusu çocuklarının canı olduğunda onları kurtarmak için nereden geldiğini bilmedikleri acayip bir güçle donanarak doğa kanunlarını alt üst eden anne babalar….
Ama maymunun test edildiği aşamalardan kurtulamadım. Yani herkes belirli bir noktaya kadar annelik içgüdüsü ile yavrusunu koruyor, elinden geleni yapıyor ama belirli bir eşiğe gelince annelik içgüdüsü kendini yaşamda kalma içgüdüsüne teslim mi ediyordu acaba?
Sonra bir gün üniversite sınavlarına hazırlanmak için gittiğim dershanede deprem oldu. Birinin deprem oluyor dediğini duydum. Sonra ortalık karıştı ve herkes koşturmaya başladı, tabii bende. Kendimi en son dışarıya çıkmaya çalışırken dershanenin giriş katında buldum. Arası yok, deprem oluyor sesi ile giriş katı arasına varışta neler oldu hiç hatırlamıyorum, oraya nasıl geldim bilmiyorum, sadece koştuğumu hatırlıyorum, kendimi orada bulunca şok olmuştum, yaptığıma inanamadım, etrafıma şaşkın şaşkın baktığımı hatırlıyorum.
Arada bilincim nereye gitmişti bilmiyorum. Diyeceğim o ki ben insanım ama sadece korku bende bilinci ve düşünceyi durdurabildiyse, maymun bunların yanında birde acıyla kavrulunca nereye gitti kim bilir? Peki bilinç yoksa acı ,korku birleşip düşünme ve bilinç yok olunca ne kadar annelik yaparız? Benliğimizin en ilkel yanları annelik içgüdüsüne egemen olabilir mi? Bence olabilir. Ve kimse o anı yaşamadan ne yapacağını, nasıl davranacağını bilemez. Ne diyeyim Allah hiçbirimizi maymununkine benzer bir deneyimle test etmesin. Veya çocuğunu kapı önüne bırakan, ölüme terk eden veya öldüresiye döven duygusal veya fiziksel şiddet veya taciz uygulayan anne ve babalar bu kategoriye girebilirler mi? Neyse, bu da başka bir yazının konusu olsun…
