Yaşayarak deneyimlemenin ötesinde, seyir haliyle idrak da deneyimdir bize. Gören göze, alan bilince her şey mesajdır. Aklımızdan geçen bir sorunun cevabı yürüdüğümüz yoldaki marketin tabelasından bize ışık çakar, yan masamızda sohbet edenlerin sözü hep bizedir, radyoda çalarken dikkatimizi çeken şarkı o anki hislerimize cevap olabilir. Evren bize döner, bizden ona yansır. Sorumuzun cevabı her daim yanıtlanır. Sistem, labirent gibi gelse de bu karmaşalar bütünü mutlak düzen içinde şaşmadan çalışır. Amaçsız hiçbir eylem yokken, gözlemci algısı kadar olanı alır ve bilincinde harmanlar.
Hayır, şer algısının yargılarından arındıkça gerçekleşen her durumun aslında domino etkisinin bir ara yüzü olduğu daha net anlaşılır. Seçimler bir yol yaratmıştır ve o yol aslında rehberlerini de içinde barındırarak, dış uyaranların bilgilendirmeleriyle ilerler.
Bazı anlık karşılaşmalar ise yaşamımızın en büyük katalizörleridir. Birkaç dakikayı geçmeyen bir sohbetten, yoldaki anlık selamlaşmadan sonra bir daha yollar kesişmemecesine ayrılırken, biz de bir dakika önceki biz değilizdir. Hiç tanışıklığımızın olmadığı bu muhteşem aktörler, varlıksal alanlarımızda bir etkileşime yol açarken bazen söylenen bir kelime o ana kadar idrak edilmeyi bekleyen bir gerçeği açığa çıkaracak kuvvettedir. Zamanı gelmiştir.
‘’Evet. Ben sana yardıma geldim’’ denmeden inanmayan, maddeleşmemiş ya da kanıtı sunulmamış bir meseli her daim inkar eden katı insan zihnine inat, sistem tüm yol işaretlerini önümüze dizer. Zaten inisiyasyonun amacı da bireyin ‘’Bilmeyi’’ arzuladığını hak etmesi üzerine kurulmamış mıdır? Sorguya açık her bilinç deneyimlediklerinin farkındalığına er ya da geç varır yeter ki bilmeyi arzulasın. O zaman aslında her daim rehberlik içinde deneyimlediğinin ve asla yalnız kalmadığının anlayışında yoluna olan güvenine yaslanırsın.
Her şey sen için… Bu şehir, bu gökyüzü… Hala kendini bu evrende bir nokta olarak gören insan , sistemin o noktada olduğunu unuttu. Sevgiler….
