Birisi olmak ya da hiç kimse olmak. Bütün mesele bu.
Birisi olmak yorucudur, tüketicidir. Çünkü birisi olmak, her gün, biriktirdiklerinin üstüne biraz daha eklemeni gerekir. Zira başka birileri de biriktiriyordur ve bu yarışta geride kalmak, artık eksik ya da kaybetmiş birisi olmak demektir.
Kazanan birisi olmak dururken, kaybetmiş birisi olmak, acı vericidir elbette. Ama kaybetmiş birisi olmak bile birisi olamamaya tercih edilir. Çünkü en azından bir yerin vardır; soranlara anlatacak hikayelerin vardır… Ve nihayetinde varsındır işte. Hem zaten çoğunluk, kaybetmiş birilerinden oluşmaz mı? O zaman her ne kadar kendini hiç anlayamasan da birilerinin seni anlayabileceğini umabilirsin.
Birisi olmak gerilimdir, yüktür. Çünkü birisi olmak, o birisi olabilmek için büyük bir çabayla biriktirdiklerini; bildiklerini, tercihlerini, görüşünü, inançlarını, yargılarını hikayelerini vs. sürekli olarak korumayı ve sürdürmeyi gerektirir. Bunca hırsızın, arsızın olduğu bir Dünyada, biriktirdiklerini koruyabilmek için onlara sıkı sıkıya yapışman icap eder.
Allah muhafaza, ‘birisi’, seni ‘birisi’ yapanı senden alırsa sen sonra nasıl hala birisi olarak yaşarsın? Ya yeniden birisi olabilmek için çok daha büyük, çok daha yorucu, çok daha gerilimli bir mücadeleye girmen ya da hiç kimse olmayı kabullenmen gerekir.
Hiç kimse, hiç kimse olmayı kabullenmez.
Oysa hiç kimse, hiç kimsedir 🙂 ve olduğun her ne ise o olmak ve olmadığın her ne ise o olmamak son derece rahatlatıcıdır. Üstelik bu hakiki olma hali, hakikati senin yapar. Çünkü hakikat, göreceli olmayan, tek bir bütünlüğe; yalnızca hakiki olana ait olabilir. O halde hakiki olan ya herkestir ya da hiç kimsedir.
Peki, hakikati kim yaşar, dile getirir, anlatır, yazar o zaman? Dedim ya; hiç kimse.
Sen sen ol, birilerinin kavgasına, telaşına, mücadelesine bulaşma. Sen sen ol; hiç kimse ol.
Olmak, hiç kimse olmaktır.
