Her birimiz okyanustan ayrı düşmüş birer su damlası değil miyiz? Tekamülümüz ise bambaşka yollardan geçip sonsuz var oluşuyla sınırsızca can veren o ‘’bir’’liğe kavuşmak değil mi?
Evet…
Dualitenin var ettiği bu dünyada bambaşka yollardan geçip, kimi zaman acı çektiğimiz, kimi zaman huzurun ve aşkın doruklarına ulaştığımız deneyimlerimiz bize ne anlatıyor? Varoluşun bu sınırsız yaratım gücüne rağmen neden bunca kötülük ve acıyla baş etmek zorundayız?
‘’Doğru ile yanlışın ötesinde bir yer daha var. Orada buluşalım’’ Rumi her zamanki gibi ne de güzel söylemiş. Beşeri aklımızla değerlendirdiğimiz evrenin yasalarının, bugün gerçek olarak tanımladığımız bu holografik var oluşun, bizim doğru yada yanlış tanımlarımızın çok ötesinde mevcut olan bir gerçeklik var. Orası okyanusa kavuşmadan önce geçeceğimiz belki de en yakın durak. ‘’Bir’’liği görenlerin buluştuğu küçük cennet.
Mevcut gerçekliğimizden geçip, doğru ve yanlışın ötesindeki bu yere ulaşmadan önce belki de geçmemiz gereken en zor, en acıtıcı adım kötü olan ve iyi olan her şeyin ötesine geçip kabullenebilmek. Bir başka deyişle sevebilmek… Dünü sevmek, bugünü ve yarını sevmek, kötü dediğimiz kimseyi, iyi dediğimiz kimseyi kabullenmek ve hatta sevmek. Yaratılanı yaradandan ötürü sevmek…
Hasta olup böbreklerimizle ilgili sorun yaşadığımızda böbreğimize sinirlenmeyiz. Ya da bizi rahatsız eden bedenimizdeki herhangi bir problem için o organımıza bağırmayız, ondan nefret etmeyiz. Organlarımız ya da hücrelerimizle kavga halinde değiliz… Çok yakından baktığımız bu hologramda göremediğimiz gerçeklik ise bir vücudun içindeki böbrek hücresinden farksız olduğumuz… Akciğerdeki ya da idrar kesesindeki hücreyi sevmeme lüksümüz var mı? Kalın bağırsağı dışlamalı yanına yaklaşmamalı mıyız? Ya da her birimizin sadece görevini yerine getirmekte olduğu gerçeğini kabul edip yolumuzda ilerlemeli miyiz?
Sevmek dışındaki her bir duyguyu yavaş yavaş bırakarak saf sevgiyle dolu ruhlarımızla okyanusta buluşmak dileğimle…
