Bir bedenli olarak en çok nerede zorlandın deseler ayrılıklarda diyeceğim.
Bilinç seviyemiz ne kadar yüksek olursa olsun (kendi şahsım adına geliştirmek için çalıştığım içindir bu cümle.) bir beden içindeyken ve aslında bedenden ibaret olmadığımızı bilmemize rağmen, sevdiğimiz bir kişiden ayrıldık diyelim. Bu ayrılık, ölüm de olabilir, uzaklaşma, şehir değiştirme de insani boyut olan beden ile görüşememe de. İşte o vakit yürek bir acı çarpar oluyor.
Tam burada nerede o bütün öğretiler diyorum içimden.
Dostlarıma ve sevdiklerime şöyle söylerim; bir ebeveynini, çok yakın bir dostunu, çok sevdim dediğin birinin bedenini toprağa bırakmadınsa daha hayatı tam anlayamamışsındır.
Evet bilinç seviyesi olarak hepimiz biriz, bütünüz diyoruz, sevgiden bahsediyoruz, bütünlüğü anlamak için çalışıyoruz. Bedeni aracı olarak kullanan varlıklar olarak, Dünya üstünde zaman kavramı içinde gelişmeyi öğreniyoruz.
Ve ayrılıklar illüzyonunu yaşayarak öğreniyoruz.
Bu şuna benziyor; içselleştiremediğin bilgi yüktür… Misal 3.Boyutu keşfettik, kendimizi tanımaya çalışıyoruz ve bir beden içindeyiz. Bilmek başka uygulamak başka, neleri uygulayabiliyoruz? Mesela ayrılıklardaki acıyı bırakmak kısmını ne kadar uygulayabiliyoruz. Uygulayamıyorsak bilgiyi anlamadığımızı görmemiz gerekiyor.
Sevgiyi anlamaya çalışırken; anne sevgisi, baba sevgisi, evlat sevgisi, kardeş sevgisi, dost sevgisi, doğa sevgisi, dünya sevgisi gibi gibi sevgiler içinde herhangi birinin ölümüne tanık olduğumuzda, içimizde tuhaf bir acı ile kavruluyoruz. Bir bedene ait olmadığımızı bilmemize, O zaten yanımda, sevdiğim kalbimde dememize rağmen, mezarlıklar da bedenler çoğalıyor.
Öğreneceğiz beden aracını doğru kullanmayı,
Öğreneceğiz sevginin ayrılıklara rağmen acı taşıyamayacağını,
Öğreneceğiz bilgimizi, birlik bütünlük dediğimizin içselleşmesini.
Belki de ötesini göreceğiz her şeyin, beynimizin kalbimizin şuurumuzun yettiğince.
Öğrendiklerimize ek yapacağız. Yürek acısı, yokluk, ayrılık illüzyon kavramlarını bırakacağız.
Yazması kolay, mezara koyduklarım aklıma gelince hala içimde hüzün oluyor. Kendi bencilliğimle onları görememek adına. Bende bu bencilliği bırakmayı öğreneceğim, ayrılıklarla bu dünyanın yalan kısmını bırakmayı.
Sevdiklerimizi gözlerimizle, beynimizle, ellerimizle, bedenleri ile sevmeyi bırakıp yürekten sevip ruhlarını varlıklarını bilerek ayrılıkların olmadığı bilinci ile yaşamayı öğreneceğimiz günler.
Ayrılıkların olmadığı bilinci… ne kadar dokundu bu cümle…
Kalemine sağlık Sema’cığım
Teşekkür ederim Banucuğum.
Ölümü kendi varlığına kavuşmak olarak nitelendiririm Ama bu ölümü kendime hak görürüm, başkalarının ölümü, kayıp gelir. Her ölüm aynı hisle de yaşanmıyor. Sahiplendiğimiz kadar acı çekeriz ya da yoksun olduğumuz kadar ölürüz, ölenin ardından… Teşekkürler Sema Ayşemden
Ne güzel ifade etmişsin Sevgilerimle
çok güzel bir yazı annemi kaybedince anladım o acıyı yaşamayan birinin telkinleri yersiz benim de bir zamanlar yaptığım gibi
Ayşemden Hanım içten ve gerçekçi yazını keyifle okudum. Yaşamayı öğrendik, layık olduğumuz gibi yaşamak için mücadeleye devam.