Yorgunsun, kırgınsın , boğazında düğümlenen yarım kalmış sözcükler var biliyorum. Kimin yok ki? Kimin olmadı ki hayat yolunda? Kimin güneşi batmadı ki akşam bile olmadan daha? Tek değilsin arkadaş tek değilsin…
Sevgiden İbaret
İnsan bazen başından geçen güçlüklere nasıl katlandığına inanamıyor. Daha fazla , daha ne kadar dayanabilirim diye soruyor kendine. Kendi bile inanamıyor hangi fırtınadan sağ çıkabildiğine. Hangi denizlerde boğulmadığına ve daha ne kadar yüzebileceğine. Hayat ya bu! Kalbinden bir yakalıyor seni fırlatıp savuruyor sarı yaprak gibi…
Ama unutma! Her bahar yeniden açacaksın. Zaman geçip giderken biraz dinlenip su içip yeniden koşacaksın ve artık daha güçlü daha sağlam adımlarla daha dik ilerleyeceksin.
Büyüyeceksin, istesen de istemesen de büyüyeceksin. Bir zaman sonra kırgınlıklarına gülümseyip , kalp kuyuna gönderip olduğu gibi kabul edeceksin her şeyi. Ondan sonra korkma! Kalbin ve sen diye iki ayrı kişilik olsanız bile ne sen kalpsiz olamadığını , ne de kalbin sensiz yapamadığını fark edecek.
Zaman yine geçip gidecek. Bir bakmışsın gösterdiğin toleransların haddi hesabı kalmamış. Ama göreceksin ki eksilmemişsin. Göreceksin ki seni sen yapan özellikler büyümüş, filiz vermiş. İçinde dallanan budaklanan bir ağaç oluvermiş. Yapraklanmış, çiçeklenmişsin. Dalların sığmamaya başlamış gövdene.
Sonra sormuşsun kendine. Beni ben yapan neydi böyle diye. İçinde parlayan bir ışık yol göstermiş hayallerine…
Sen saf sevgisin… İçindeki ışığı öldürmeyen bir çocuk seslenmiş sana. Sarıl hayata! Sarıl sana değer verenlere. Sarıl Hayallerine… Ölme , öldürme!… Yaşa , yaşat! Kıymetini bil yanındakilerin. Seni kusurlarınla kabul edip, elini hiç bırakmayan insanların. Kalbine gerçekten dokunmayı başarabilmiş insanların değerini bil.
İnsan en çok kendi bencilliğinde kör olur. Görünmeyeni gör, söylenmeyeni duy. Sen saf sevgisin!
Işık ol… İlk önce yan sonra ışık ol…. Sen saf sevgisin !
Sevgiyle Kal,
Sevgilerimle,
