Sen iyi değilsin ama zaman zaman iyi olduğunu zannediyorsun. Sen belki farkında değilsin ama sen kendini iyi olduğun fikrine inandırmaya çalışıyorsun. Hatta buna zorluyorsun. Hayatı olduğu gibi kabul etmek ve iyi tarafından bakmak diye yorumladığın şey bile aslında böyle düşünerek hayatı kontrol edebileceğine inanıyor olmaktan öte bir şey değil çokça zaman. İyi tarafından bakarak hayatın sana iyi davranmasını sağlamaya çalışıyorsun.
Hayat sana senin anladığın gibi bir iyi olma hali sunmayacak. En azından bunu kalıcı olarak sunma ihtimali hiç yok. Olamaz. Hayat iyi ve kötünün dansıdır. Hayat iyi talih ile kötü talihin köşe kapmacasıdır. Hayat fırtınadır ve fırtına sonrası sükûnettir. Hayat biraz odur biraz budur. Ama hep o değildir. Öyle olsaydı hayat olmazdı. Hayat akıştır; oradan buraya, buradan oraya…
Sen iyi olamazsın. Çünkü sen kendinde değilsin ve sen derinlerde bir yerlerde kendi sesini duymayı özleyen kişi olarak bir şeylerin eksik olduğunu bilensin. Sen asıl eksiğini tamama erdirmek arzusunu, diğer tüm arzularının arasına gizlemiş olansın. Sen geçici iyilik halleri ile baştan çıkan ve geçici kötülük halleriyle kendinden biraz daha uzağa savrulansın. Sen bu halinle, kendine hem kör hem de epeyce uzaktasın. Senin arayışın bile kendine doğru değil – kendi etrafında dönüp duruyorsun.
Sen sevgiyi ve özgürlüğü gerçekten yaşamayansın. Sen iradesi ham olan ve henüz epeyce yanması kaçınılmaz olansın. Sen acında yoğrulacaksın, öfkende kavrulacaksın, korkunda nefessiz kalıp isyanında boğulacaksın. Sen daha çokça zorlanacaksın.
Sen iyi değilsin ve sen, senin en büyük engelinsin. Ancak bunu görerek o engelden geçebilme şansını bulacaksın.
