Ben, her şeyi ve herkesi sınırsız seven biri(d)yim..
Ruhum tanrıyla çok yarıştı ve kavga etti… Sonra konunun onunla ilgisi olmadığını anladığımda daha fazla çaba harcamam gerektiğini düşündüm.
Baktım o çaba benimle sınırlı kalıyor, onu da hafiflettim.
Sonrasında (yaklaşık 20 yıl önce) dedim ki biraz taktik değiştireyim ve kendime döneyim… Onun sonucu da çok farklı olmadı. Bu süreçte öğrendiğim şeyleri hayata geçireyim, insanlarla paylaşayım diyerek yine başa döndüm.
Çaba içindeysen ve hedefinde insan varsa, sürecin çok yorucu oluyor…. Yine de bıkmadan ve usanmadan bir on yıl geçirdim…
Baktım o da yoruyor, dur biraz tekrar izlemeye başla ve “Hansel & Gratel” deki gibi çakıl taşlarını serp orman yoluna, en azından sen daha az çabalarsın, yol bulmak isteyen ve haritaya ihtiyacı olan gelir seni bulur dedim… Bu taktik biraz işe yaradı… Şu sıralar bu doğrultuda ilerliyorum. Hem az yorucu hem de gerçekten isteyen geldiği için daha kolay ve keyifli oluyor…
Ruhumdaki sevgi mi? Artık herkese pay edemeyecek kadar yorgun düştüğüm için az kişiye erişiyor. Bu herkesin derdi mi? Değil tabi ki… Benim derdim mi? Yine değil tabi ki! Ama sevgi sınırsız ve her şeyi sevmek gerek diyen biri için küçük de olsa bir özeleştiri ve itiraf, farz diye düşündüm…
