“Yapma evladım.”
“Dur, düşersin.”
“Bekle, ben açayım.”
“Sen yapamazsın şimdi, bana ver.”
Biz bu cümlelerle büyüdük, düşmekten korktuğu için ağaca tırmanmayan, yapamayacağını düşündüğü için adım atamayan bir gençliğiz.
Her çocuk müthiş bir potansiyel ve bilgi dağarcığı ile doğar. Sonra biz büyükler(!) çok bildiğimiz için onların bilgilerini köreltir, potansiyellerini görmezden gelir, çocuklarımızı hayata yetiştiririz.
Oysa ki çocuklarımıza içlerindeki potansiyeli keşfetme imkanı verdiğimizde tahminimizin ötesinde olduklarını görürüz. Sorun şu ki, pek çok aile (özellikle de anane-babaanneler) toplumun alışılagelmiş kalıplarıyla çocukları büyütmeye çalışıyorlar. Fakat bu jenerasyon o eski kalıplara sığmıyor, sığamıyor.
Evet, düşecekler.
Evet, oyuncaklarıyla bizim doğru gördüğümüz şekilde oynamayacaklar.
Evet, o koltuğa tırmanana kadar 40 kere yüreğimizi ağzımıza getirecekler.
Evet, yemeklerini kendileri yerken (ki bunu 6. Aydan itibaren kendi başlarına yapabilirler!) üstlerini, başlarını, saçlarını, yeri, evi, kısacası her yeri kirletecekler.
Evet, o koşacak ve siz ondan da çok koşacaksınız.
Evet, o en sevdiğiniz müzik aletini kullanırken bozacak.
Evet, en sevdiğiniz defterinize yaptığı sanat eserleriyle veda edeceksiniz.
Evet, duvarlarınız onun kalem darbeleriyle renklenecek.
Tüm bunların sonunda kendi kendine yetebilen, yiyebilen, merdivenlerden inip/çıkabilen, ayakları üzerinde durabilen, ne istediğini bilen çocuklar yetiştireceksiniz.
Çocuklarınızın kendi potansiyellerini keşfetmesine izin verin. Bırakın elalem ne derse desin. Bırakın eviniz biraz kirlensin. Temiz duvarlar ve donuk çocuklar mı yetiştirmek istersiniz, çocuklarınızın sanat eserleriyle(!) dolu duvarlar ve sevgi dolu, akıllı, kendini gerçekleştirebilen çocuklar yetiştirmek mi?
Kalıplarınızı kırın. Çocuklarınızı özgür bırakın. Kim bilir, sizin de içinizde keşfedilmemiş potansiyelleriniz vardır, çocuğunuzla beraber ortaya çıkar? Keyfine varın.
