Aslında bir çocuğa yardımcı olmanın her yolu yanlıştır. Yardım etme düşüncesi de yanlıştır. Çocukların, büyüklerin sevgisine ihtiyacı vardır, yardımına değil. Çünkü çocukların doğal potansiyeli ve öz’ü bilinemez. Bunun içindir ki, öz bilinmedikçe doğru yardım etme yolu da yoktur. En iyi yapılacak şey müdahale etmemektir. Yardım adı altında herkes herkese müdahale eder ve bunun adı öyle güzeldir ki kimse itiraz edemez.
Çocuklar da küçük, savunmasız, bağımlı oldukları için itiraz edemezler. Hiç kimse şunu düşünmez; ebeveynlerin, ailelerin, din adamlarının, öğretmenlerin, akrabaların, komşuların yardımlarına rağmen hayat ve dünya neden eksiktir? Zihin sürekli müdahale etmek ister, çünkü ne kadar müdahale edilirse o kadar güçlü olunacağı zannedilir. Etrafımızdaki tüm insanlara bugün oldukları birey olmaları için yardım edildi, bizlere yardım edildi ve şimdi de hepimiz çocuklarımıza yardım etmek istiyoruz.
Halbuki yapılacak tek şey sevgi dolu, besleyici, destekçi olmaktır. Her çocuk bilinmeyen bir potansiyel ve bir öz getirir, onun ne olacağını bilmenin hiçbir yolu yoktur. Ve her çocuk eşsizdir, dolayısıyla her çocuk için genel bir disiplin olamaz. Tek çıkar yol ebeveynlerin “cesaretli” olmalarıdır. Yani cesaret ederek çocuğa yardım etmeden, müdahale etmeden sadece severek bakmaktır. Müdahale ve yardım ederek çocuğun tehlikeye düşeceği korkusuyla çocuğu yok edip, özünden uzaklaştırmaktansa müdahale ve yardım etmeden onun önündeki tehlikeleri kaldırmak daha iyidir.
Mesela çocuğa herhangi bir dini aşılamaya çalışan kişi merhametli değil, acımasızdır. Yeni bir ruhu kirletir. Çocuk daha soru sormadan, hazır felsefelere, dogmalara, ideolojilere dair yanıtlar alır ve çocuk yaşta yapılan bu yanlış aşıların sonu daha da kötüye gider. Bu durumlarda çocuğa yapılacak en iyi şey, tüm dinleri anlatıp hangisi cazip gelirse onu seçmesinde özgür bırakmaktır. Ya da hiçbirisi cazip gelmezse çocuğu bu içsel yolculuğunda özgür bırakmak gerekir.
Günümüzdeki çocuklar çok zeki, her şeyi daha doğmadan bilen, her şeye hazırlanmış, yetiştirilmiş şekilde gelen kristal çocuklardır. İnsanlar ne kadar zeki olursa o kadar itiraz eder ve o kadar sorgular. Ama aileler her şeyi kabul eden çocuğu takdir edip, ayrı görüşü savunan itiraz eden çocuğu ayıplarlar. Halbuki büyükler şunun farkında değildirler: Zeki, itiraz eden, sorgulayan çocuklar; itirazı kabul etmeyen büyüklere tepetaklak bakarlar büyüklerin ters durduklarını kendilerinin ise ayaklarının üzerinde durduklarını düşünürler. Buradan da anlaşılacağı gibi çocukları önce kendimizden ve onu etkileyecek insanlardan korumak gerekir.
Ebeveyn olmak çok zor bir iştir. O yüzden bu zor işi üstlenmeye cesareti olmayanın çocuk sahibi olmaması gerekir. Çünkü ebeveynler bir varoluşa hayat getiriyor, bunun için de tüm özenin gösterilmesi gerekir…
