Sıkışıp kaldın mı büyüdüğün toprakların çorak alanlarında tohumların yeşermesine erişemediysen sorgulamaların başladıysa sebep arayışların çoğaldıysa uzağa gitme dön özüne çok yakınına sebep sonuç ilişkisi kapını çalmış, kapının aralanması gerçekleşmiş demek cancağızım seni çağıran sese kulak veresin. Bilir misin bu hayatta annen sadece annen değilmiş? Bilir misin baban da sadece baban değilmiş? İçinde barındıkları makam dünyalara bedel imiş, anlayabilirsek mertebe yeterse.
Bak ne diyor cancağızım sistem, “Kocaman bir hayattır” der; anne, hayatı bereketiyle çoğaltan, hayatla barışmayı getirendir, O…. “Baba ise yaşamdır.” der bolluğuyla gelen…
“Hayattaki duruşumuzu dengeyle yaşamamızı var olmamızı sağlayandır” der. Bereket olmadan bolluk olur mu? Bolluk olmadan bereket olur mu? Biri olmadan diğeri tamamlanır mı? Hiç düşündük mü nelerin içinde sıkıştık, nelerin bolluğu bereketi kaçtı, hangi ilişkinin içinde ateşe verdik tüm ormanı, hangi kazancın içinde yaşadık haksızlık diye adlandırdığımız dinamikleri?
Hissediyorum; şu an düşündüklerini inan zihninden geçenleri haklısın çok derin çok hepsi birbirinin içinde. Karışık deme zor tarafından değil, kolay taraftan işlemeyi seçelim mi? Ne dersin? En yalın en sade haliyle yaşamdaki bir şey, yapamıyorsak da iyileşmek için her gün onların varlığına kabul göstermek borcumuz cancağızım… Tecrübeyle sabit inan. Yaşam seçimlerini onurlandırasın saygıyla durasın yanlarında. Bu mecburiyet değil, yaşamın gerektirdiğidir. Haklısın; kırgınlıklar, kızgınlıklar, savaş açmıştır okyanusun en derininde ancak. Vura vura anlatır, şimdiki gibi. Döner durursun çemberin içinde. Anlayamazsan, sistem buna mecbur bırakır, ta ki dınk dınk jeton düşene kadar. İşte bütün meselenin ilk basmağı buradan gelişiyor, hak ile haksız, geçit yok cancağızım. Atalar can, atalar yeri geldiğinde hışımla karşıladığımız, yeri geldiğinde sevgiyle uğurladığımız hayat izlerimiz.
Toprakların sulanmasına izin veresin, izin veresin ki hayatta duruş onlara gösterdiğimiz saygı yaşamın tüm desteğini sahnemize akıtsın.
Ne yaşıyorsak bu kısır döngüsünün içinden çıkamadığımız anlayamadığımız, kavrayamadığımız için… Yaşamlarımızın arkasında 256 kişilik bağlarıyla dev bir kadro ile yaşanmış hayatlar var ve hepsi birbiriyle iç içe görmezden gelinemeyecek kadar önemli bir detay… Seninle benimle bütünle bağlantılı…
Atalara saygı hayatımıza saygıdır.
Gördüklerinle yorumlayamazsın,
Yorumladıklarınla yargılayamazsın,
Yargıladıklarınla sınırlayamazsın,
Sınırladıklarınla ilerleyemezsin,
İlerleyemediklerinle dönüşemezsin bil istedim.
Bedenimle düşlerimin arasına sıkışmış ruhuma dokunan bir yazı olmuş, emeğine sağlık Figen. Gözden, yürekten ve hislerimizden kaçırdığımız o kadar çok detay var ki hayatta. Onlar orada ve onlara dokunursak her şey dönüşüp değişecek ama biz, yoksul aklımızla, kendimize zalimce davranıp zulmetmeye devam ediyoruz. İzin vermeyi bilmiyoruz, teslim olmayı bilmiyoruz ve hepsinden önemlisi sevmeyi bilmiyoruz. Bu kadar bilmeyen bir insanın, mutlu olabilmesi mümkün mü? diye soruyor aklımın sınırlarından gezen ruhum. Değil sanırım. Kim ne kadar alırsa bereketini ve o kadar bolluk içinde geçer yaşamı diyorum, nasibi kadar bilgi ve bilgelik alabilenlerden değil, nasibini katlayıp bilgeliğini çoğaltıp paylaşanlardan olmayı diliyorum. Teşekkür ederim…
çünkü öğrenemedik ne izin vermeyi ne sevmeyi görmedik ki bilmedik ki ebevynler bilmediğini nasıl aktarabilirdi ki farklı dinamiklerin içnde boğuşurken salıverdikleri çocuklar sokak aralarında komşu bahçelerde gördü çocukluğu, ergenliğini sevginin özgüvenin eksikliğini anca öğreniyoruz .otoritenin içinde hapsedilmiş sevdalar eksik benliğimizde yıprattıkça zalimleşti .. Ya şimdi biz öğrendik öğreniyoruz çoğaltmak aktarmak bizim elimizde yılmadan alanın alabildiği, verenin verebildiği kadar takdirinde hangi idrak varsa hangi mertebeden şakıyacaksa. ilmini bilmini aktarabilenlerden olmayı seçtim …Sonsuz teşekkür içten yorumuna..