Aynadaki sen; baktıktan sonra yansıyorsa!
Bildiklerimizin ne kadarda az, olduğunu anlayabiliriz…Baktıktan sonra; sen sana yansıyorsun… An içindeki An’lar…
Bildiklerinin de bittiği yer; bilmediklerine açılan yol ve yolculuk…
Bildiğini sandıklarından da; uyandığından da uyandığın kalbi yol…
Burada tam Bir’lik, huzur ve neşe ile dışarı sandığın ikilik dünyasında; çabasız çaba…
Buranın aklı kalbi sessiz… Burada tüm O’lan’ın olması gerektiği gibi olduğu; burada O’lansın…
Tüm bildiklerini de bırakmanın ;sade yalın var O’luşu… Bırakmanın getirdiği yeni gerçekler…
Bildiklerini unuttuğun ve saf olan’la evrenin kalbinde kaldığında, gerçek olan gerçek kalbi titreşim…
Sensiz, bensiz, ikiliksiz… Bildiklerinin içindeki bilmediklerin…
Kimse kimseyi kurtaramaz ve yolu onun için yürüyemez…Her titreşimin kişisel ve buradaki eşsiz ve benzersiz yürüyüşü…
Yoldaki tüm renklerin eşsiz dansı…Yolda yaşamı yaşamak, yaşarken her An farkında olmak…
Evrenin huzuru içindeki huzursuz çocuklar yerine; şikâyet etmeden, ikiliğe düşmeden güneşin evrenin kalbi ritmiyle birlikte atmak…
Güneş hiç şikayet ediyor mu? Evren mızmızlanıyor mu?
İkiliği Bir’lediğinde dışarıda bir şey kalmadığında, şikâyeti bıraktığında, düzeltme çaban kalmadığında, yaptığın her şey buradan yansıyarak ışık parlayacak…
Tabii bunlar; yazmakla, anlamakla, söylemekle değil; DNA’lardaki şifreleri yaşayarak çözdüğünde senden yansıyacak…
Bu Aşk; insanlığı kök çakrasında olduğu andan çıkarıp, tüm İNSAN ‘lığın Aşk ve sevgisine yayılabilir mi?
T üm
Ü mmetlerin
R aiyasının
K abulü
Tüm yaradılışın içinde var olan cennet BİR’lik ve beraberliği…
Ne güzel yazılmışsınız Ziynet hanım, kalemininize sağlık. Yürek şifası yazılarınızı özlemişim
Beni, seni, onu ayıran ne? Gerçekten ayrı mıyız yoksa tek bir bütünün parçaları mıyız? ikilik kavramının ötesine geçen bir farkındalık sunmuşsun. Düşündüm de, belki de en büyük yanılsamamız, kendimizi “ben” olarak tanımlamamız. Aslında her şey bir bütünün farklı yansımaları değil mi? Teşekkür ederim emeğine sağlık Ziynet