Benim Adım Havva

Havva’yım ben.
Milyon yaşındayım.
Kaç milyon diye sormayın.
Bilirsiniz kadınlar yaşının sorulmasından hoşlanmazlar.
Ne Adem’i aldattım…
Ne şeytana teslim oldum…
Namusumu sorgulamayın…
Bir kural koyduysa Yaradan, nedenini öğrenmek istedim.
Habil’i de ben doğurdum, Kabil’i de…
Aynı onların Ademin soyundan geldiği gibi…

Kendimin ne ya da kim olduğunu öğrenemeden sırf doğuruyor diye Tanrıça ilan ettiniz beni.
Yalan yok, ben de sevdim hükmetmeyi…
Sonradan bu durum Adem’in hoşuna gitmedi.
Ben yöneteceğim dedi.
Adına aşk denen bukağıyı geçirince boynuma, mecbur kabul ettim.
Kabul etmediğim zamanlarım da oldu.
Her halimle peşimden gelen Adem’ler de.
Her defasında farklı gerçekliklerin peşinden koştum. Adına cennet dediğimiz kırmızı elmaya ulaşmak için her yolu denedim.
Öldüm, öldürdüm.
Cadı diye beni yaktığınız zamanları anmıyorum bile.
Sevdim, sevildim, can yaktım, canım yandı, ölesiye yandı.
İçimdeki o sonsuz gücü en çok o zamanlarda hissettim. Tüm güzellikleri ben yarattım, tüm kötülükleri de yarattığım gibi…
Savaşlar da buna dahil.
Aynı Adem’in yaptığı gibi.

Kendimi tanımaya çok uğraştım.
Her aynada yüzüme baktım.
Her alanda kendimi denedim.
Korktum gücümden, inançlar geliştirdim.
Aynı Adem’in yaptığı gibi…
Baktı Yaradan biz bu işi tek başımıza beceremiyoruz. O da dinler gönderdi. Onları da kendime göre değiştirdim. Ya da Adem’in uydurdukları inandım.

Gücüme aşık oldum.
Ezdim de, ezildim de…
Her ikisini de sevdim, ezmeyi de ezilmeyi de…
Yüzyıllarca oralarda oyalandım.
Bugün dünya bu haldeyse suçluyum en az Adem kadar.

‘Bak ne hale getirdiniz, şimdi ne olacak?’ ,  demeyin.
Getirdiğim hale de uyum sağlarım ben.
Defalarca yaptığım gibi.
Defalarca kendimi yok ettiğim gibi…
Bu oyunu defalarca batırdım ben.
İçimdeki cevher ile ne yapacağımı bilemedim.
Yaşatmayı çoğu zaman başarsam da yaşamayı bilemedim.
Kim olduğumu bilemedim.
Bu kadar yıl hala ne için yaratıldığımı öğrenemedim.

Bu yazılar ilginizi çekebilir...

Karma: yargılar, tecrübeler ve yaşam Karanlığın İlmi Eskisi de benim, yenisi de benim