Bütün İnsanları Tanımadan Kendimi Tanıyamam
Halil Cibran
İnsan birini severken gerçek hayatın sorunlarına bulaştırmadan düşlerinin ve aşkının frekansını lekelemeden büyülenmiş gibi sevmeliydi. Sevdiği kişinin hatalarının üzerini örterek güzelliklerine odaklanıp onların büyümesine yardım etmeliydi.
Aslında tüm bunları yapmasının en can alıcı gerçek yanının da kendisini bu aşka layık görüyor olduğunu bilmesiydi. Öyleyse fazla savrulmadan, mükemmeliyetçi olmadan hayatın bize gönderdiklerini bir çırpıda sevemez miydik? Hem sevip hem de bu sevginin devamını getiremez miydik? Beslenmesi gereken her şey gibi besleyip büyütemez miydik? Varsaymalıyız ki hayat bize bir çocuk verdi. Çocuk kusurlarına rağmen sevilmeye değiyor da bize gönderilen sevgilinin neden buna değmediği düşünülüyordu. Ancak bu pencereden bakıldığında sevgiler büyüyor, hayatın dayanılmaz çilesi küçülüyordu.
Ve büyüklerimiz fazla detaylara takılmadan yürüyün sevin yüreğinizin sesini dinleyin diyordu. Aklımızı dinlediğimiz vakit hayat bize çelme takıp bir hayalsel mutluluğu çok görebiliyordu. Aklımızı rafa kaldıralım hiç hayal kurmayalım, kusurlar bağırdığı halde görmezden gelerek kendimizi de kandıralım demiyorum ve bu da tıpkı dünyadaki diğer her şey gibi dengede olmalıydı elbette.
Düşün ki bir gülün bile dikeni var, kokusuna ulaşana kadar bir şekilde katlanıyoruz dikenlerine ki şayet kökünden başlıyorsak güle doğru yürümeye. Bizlerin yaptığı hata; çoğu zaman gülün başından başlamak ve önce kokusundan koklamak, dikenlerini yok sayarak görmezden gelmek. Ve bir gün dikenlerini görünce yadırgayıp şaşırmak. İnsanın kendisinin bile dikenleri olduğunu bildiği halde, diğerinin dikenlerine şaşırması kadar büyük bir haksız yüzleşmeme olabilir mi? Elbette olabilir. Belki de tüm mutsuzluklar bundandır. O zaman imkânları olan ve diğerine ihtiyaç duymadığını düşünen herkes yalnız kalsın, hatta daha da ileriye giderek yalnızlığı her zaman mutluluktan saysın. Bu doğru mu? Elbette bazılarının doğrusu eğer gerçekten mutluluktan anladıkları bu ise doğru olabilir. Ama öğrendim ki en güzel şeyler bile insanı bir zaman sonra bıktırır usandırırmış, bal yiyen bile bir gün baldan usanırmış. Usansınmış. Usansın, neden? Çünkü hayat akan bir su, suyu kusurlar var diye durdurmak neden? Ve hayatımıza giren insanların hepsi bize birer iyi kötü güzel çirkin doğru yanlış öğretmendir.
Gün olur biz onların bazen de onlar bizim hem öğrencimiz hem de öğretmeni oluruz birbirimizin. Öyleyse Lübnanlı Filozof şair ve yazar Halil Cibran’ın sözü gerçekliğini koruyor “Ben bütün insanları tanımadan kendimi tanıyamam” ne doğru bir söz olarak hayatlarımıza akıyor. Bu sözü insanlar ona “sen insanları tanımadan önce kendini tanımalısın” dedikten sonra söylemiştir. Öyleyse insanları gerçekten tanımamız gerekiyor ki bize gereken aynalığı yapabilsinler. Diğerini tanımak; Kendimize yürümenin büyüsündeki o gizemin suyundan içebilmemizin bir yoludur.
İnsanın huzurda ve rahatta olması güzeldir. Mutluluk frekansında sürekli kalınır ise bu cenneti yaşamak gibidir. Yalnız unutulmamalıdır ki mutluluk yaratıcılıkla çok yakından ilgilidir. Hayatında, bir insan olsa da olmasa da sürekli yaratım içinde iken kendini yeniden doğurur şeklinde yaşamalıdır zamanı. Çünkü gerçekte yaşıyor ve gelişiyor olduğunun tek kanıtı budur. Kendi varlığının amaçlarını keşfetmiş ve yaratıcılığının sınırlarını zorlamaya çalışan bir insan diğerini tanımak için de aynı sınırları zorlayacaktır.
Bu zorlayış hem kendi gerçekliğine hem de diğerinin gerçekliğine sürekli durmadan bir kapı açacaktır. Açılan kapılar bilge iç sesin anlayışıyla doğru zamanda öpüştürüldüğünde gelişim sağlanacak, ruhlar birlikte yükselecek, her keşif daha da keyifli hale gelecektir. İnsanın en büyük sorunu hayatın günlük aktivitelerine gereğinden fazla asılarak hem kendine hem de kendisine aynalık eden bu ruhlarına yüzünü fazla çevirmeyişindendir. Birbirleriyle yeteri kadar vakit geçiren bu aynılıklar ancak keşiflerinin sonunda yeterli doyuma ulaşabilirler.
Sevgilerimle gelişerek değişebilen tüm ruhları kucaklıyorum.
