İçime döndüğüm şu ahir zamanda diledim ki gözümün perdeleri açılsın, göreyim hakikati, lakin bilemedim her şeyin sadece istemekten geçmediğini,
Her bir adımına ancak sen hazır olduğunda destek geleceğini.
Liyakati unuttum mesela,
Terbiyeyi nefs de kafi değil,
Vazgeçmek tüm hazlardan ve terki diyar etmek Putistanından.
Bulmak gerek kendi Hiranı.
Hatalarıma ders vermeye çalışmak ile aşık attığım günlerden geçip, onların dersini alıp, barışmak ve sinim, sinim sindirmek gerekmiş, bilemedim.
Hazmıdama* yapmadan tüm hırs ve öfkelerini, çevirmeden küle ateşini, Hamdüsena, yerine aslıyla gitmezmiş.
Sandım ki dört başı tekmil arınmak suyla kafi,
Bilmezdim ruhumun parçaları savurulduğunda ıstırabımın asıl beni pürü pak ettiğini.
Şimdi derler bana “Senin ne derdin var ki. Bir elin yağda bir elin balda hayatın seyran yeri.”
Ah bilmezler dünya balı, yağı toprak olur balgamdan hallice araçta.
Aslolan cevherdeki bal,
Mecnunluktan geçip meczuplukta.
* Hazmıdama : Daha iyisi için, ileriye gitmek için gücün olması bazı şeyleri hazmetmek
