Sevmenin ağırlık yaratan bir tarafı yoktur; sevmek hafifliktir. Ağırlık yaratan şey, olsa olsa sevememektir… Sevilmemek ise sadece zandır. Beni sevmeyen diye gördüğüm kişi, basitçe benim kendimi sevemeyen tarafımdır.
Zanları yıkacak hakikatli bir sevgili çıkar bazen insanın karşısına. O da kalbinde her daim var olan ama sesini duymaktan kaçtığın sevgilinin suretinden başkası değildir… O suretin gözlerine iyi bak; göreceğin hep sessizliğindir.
Hakikatli bir sevgili, koynunda hem kendini bulabildiğin hem de kendini daha da çok sevebildiğin kişidir. Bu haliyle hakikatli bir sevgilinin varlığı, kaçınılmaz olarak insanı yeni olmaya ve daha da büyümeye cesaretlendirir. Hakikatli bir sevgili; sana seni verendir- sana büyüklüğünü, özgürlüğünü, kıymetini hatırlatandır.
İlişki, ‘görünürde de olsa, ayrı ve temelde benzersiz ölçüde farklı’ oluşumuzu kutsamak, bir dansa dönüştürmektir ve hakikatli bir sevgili, dansın coşkusunu büyütür.
O sevgiliyi özle ama onu bekleme. O sevgiliyi çağır ama onu arama. Hakikatine uyan; o sevgili sen ol. Ancak açık bir el, hediyelerini alabilir.
