“Nedir gönlümün sultanı” diye sordu? “Aşk” dedi. “Kimsin sen? Aşk nedir ki” ?
Ben dile gelmem. Sadece sararım gece gibi, koklarım gündüz gibi.
Akarım okyanus gibi.
Neden çokça ararız seni ?
Ben arandığımda saklanırım. Aramayla bulduğun suretler, gelir ve geçerler. Sen tam buldum diye bağırdığında , ben yine gülümserim. O yalnızca bir kapıydı. Görünüşümdü. Sonra her kapı olana kadar, ben, sen olana kadardı gizliliğim.
Şimdi o sordu ?
Sen aşk’mısın?
Ve ben dedim ki; “aşk özümden akan sihirdi. Sen gelince mucizelerle dolu deneyimdi. Geceydim, sonra gündüz oldum. Sarılmadım zira kolum yoktu, koklamadım çünkü gerçek kokuyu kalp salgıladı. İşte o an bir şarkı başladı”
Ve o dedi ki ; “sen şimdi aşk ismini aldın. Sevgiliye yası bitirdin. Şimdi özün cem etti. Bir kamıştan çıkan sesle titreştin. Bu şarkı kalbin şarkısı. Başka ne olabilir ki”?
Ah! Aşk. Yine, yeniden ve bir kere daha ilk olarak yine gel.
3 damla daha akıt. İkisi gözyaşından, biri bilinmeyenden olsun.
Ve de öyle de oldu..
