Dışarıda zifiri karanlık olsa dahi… Sen ışığınla aydınlatabilecek kudrettesin karanlığı. Gölge yanlarınla yüzleştiğinde, karanlığa ışık olur varlığın. Öyleyse ne dersin gölgelerinle yüzleşmeye cesaretle. Özünde saklı cevheri parlattığında, varlığınla aydınlatırsın dünya sahnesini ebedi.
Ne varsa yüzleşmekten kaçındığın kendinde. Bir an evvel yüzleşmeye hazır ol tüm benliğinle. Eskimiş olanı bırakıp, özüne yeniden doğma zamanındasın. Korkularından azat olup yüzleşmezsen gölge yanlarınla. Kucaklayabilir misin aydınlık olanı hakkınca.
Öyleyse şefkatle kucakla, karanlık gölgelerine terk ettiğin benliğini. Dokun sevgiyle kalbinin derinliklerine usulca. Unuttuğun her ne varsa… O en saf halinden bugünlere kalan. Hatırla! Seni SEN yapan tüm deneyimlerini. Ve affet önce kendini, kalbinde bugünlere taşıdığın tüm yüklerinle.
Dışarıda gördüklerin, sana ayna olur varlığıyla. Dünya sahnesinde izlediklerin ise, düşlerinden öte değil aslında. Rahatsızlık duyduğun her ne varsa… Direnç noktalarını gösterir sana. Kendinden kendine çıktığın bu ebedi yolculukta… Yine kendine varırsın yolun sonunda. Öyleyse şefkatle kucakla, karanlık gölgelerine terk ettiğin benliğini. Hatırla! Neyi aramakta ruhun yaşam yolculuğunda.
Hepimiz aynı yuvadan saçılıp, farklı çehrelere bürünmüş ruh parçalarıyız nihayetinde. Özümüzde saklı cevherleri unutup, düşmüşüz zorlu yollara bir kere. Üstümüze giyindiğimiz dünyevi rollerden ibaret saymışız kendimizi. Özgür seçimlerimizin bakiyesi olan engeller, serilmiş önümüze hakkımızca birer birer. Bizler deneyimlerimizle ektiklerimizi, yine hasat edenleriz vakti geldiğinde. Yaşam bildiğimiz bu zorlu oyunda, unutmuşuz hakikatimizi.
Nicedir bu neyin kavgasıdır ki… Kalabalıkların gürültüsünden duyamaz olmuşuz birbirimizin sesini. Dünyevi hırsların peşinde sürüklenirken, uzaklaşmışız öz cevherimizden.
Kolay olandır birbirimizi suçlamak oysaki. Kendi seçimlerimizin sorumluğunu üstlenmek yerine, birbirimize sorumluluk yüklemeyi seçmişiz hep birlikte. Dışarıda ne varsa bizi bizden uzaklaştıran. Düşlerimizle dünya tarlasına ektiklerimizin yansımasından öte değildir. Karanlıkla aydınlığın ezeli mücadelesinde, kaybetmişiz yolumuzu bizde.
Öyleyse şefkatle kucakla, karanlık gölgelerine terk ettiğin benliğini. Dön ve bak, kendinde görmezden geldiklerine. Hangi değerlerini ektin dünya tarlasına varlığınla? Nasıl bir yaşam inşa ettin düşlerinle kendine? Gölge yanlarınla yüzleşebildin mi cesaretle?
Bu dünya sahnesinde ayna oluruz varlığımızla birbirimize. Özümüzde sakladığımız neyse… Yine onu yansıtırız birbirimize. Düşlerimiz neyse… Yine onu izleriz bu sahnede. Neyi ektiysek değerlerimizle yaşam tarlamıza… Yine onu hasat ederiz vakti geldiğinde.
O vakit dön ve bak gölgede bıraktıklarına. Nedir var oluş amacın bu yaşamda? O en derin uykundan uyan ve hatırla!
Kendinle ilgili neleri kabullenmedin? Hangi fikirlerinin ısrarla peşinden gittin? Hangi arzu ve isteklerini görmezden geldin? Hangi korkularınla yüzleşmekten kaçındın? Hangi dürtü ve içgüdülerinin kölesi oldun? Hangi hayallerini en derin korkularına feda ettin? Hangi hırslarına her defasında yenik düştün? Başkalarıyla değil! Önce kendinle olsun en çetin mücadelen.
Bizler içimizdeki ezeli çatışmayı çözmeden, dışarıdaki gürültü hiç biter mi? Paramparça olmuş benliklerimizi şifalandırmadan, yüklerinden özgürleşir mi ruhumuz? İçimizde yanan öfkeyi dindirmeden, birbirimizi şefkatle kucaklayabilir miyiz? Gölgelerimizden kaçtıkça biz… Bir bulut gibi çöker üzerimize zifiri karanlık. Ne vakit kabul edersek, tüm benliğimizle öz varlığımızı. O vakit birbirimizin de varlığını onurlandırırız sevgiyle.
Öyleyse şefkatle kucakla, karanlık gölgelerine terk ettiğin benliğini.
Gölgelerinle cesaretle yüzleştiğinde SEN… Tene bürünmüş ruhsal varlığını da onurlandırırsın benliğinle. Kendi değerini parlattığında ruhunun bilgeliğiyle. Karanlığa ışık olursun bu dünya sahnesinde varlığınla.
Yarınlarımızın bugünlerimizden daha aydınlık olması temennisiyle. Karanlığa ışık olsun varlığımız, ruhumuzun sarsılmaz kudretiyle.
