Özünden vermeye, paylaşmaya, öğretmeye hazır olan insan, özüne almak isteyen insanlarla doğru zamanda bir araya geleceğine güvenir. Bilir ki her insan kendinde olanı gördüğü yerde tanır. Bilir ki öğrenci öğretmeni seçtiğinde, kendinde olanı gördüğü için seçer. Buna olan güveninden ötürü; öğrenci kazanma endişesi yoktur, ona gelenin kendisini seçerek geldiğini bilir. Kaç kişinin geldiğiyle de ilgilenmez, sayılarla ilgilenmez. Bilir ki ego, manevi de olsa, çıkarı olan yere toplanmaya meyillidir; bilir ki kendisine gelenlerin pek çoğu aydınlanma zaferini ilan etmek isteyen egoyla gelmiştir.
Her gelenin içinde müthiş bir potansiyel barındırdığını da bilir; boynuzun kulağı geçebileceğini bilerek hiç kimseyi bir kalıba sokmaz, kimsenin potansiyelini sınırlamaz.
Öğrencilerine kendilerini tanıma şansı verir, onlara kendi cevaplarını bulmaları için şans verir, en önemli soru olan “ben kimim?” sorusunun cevabını onlara bırakır.
Daha da önemlisi, kendisinin kim olduğunu öğrenmeye devam eder. Başkalarına öğretirken kendisinin hala öğrenmekte olduğunu bilir, öğrenip bitirmiş ve kahramanca başkalarına yardım ediyormuş yanılgısına düşüp kendi derslerini görmezden gelmez. Öğrencilerine öğretmekle ilgilendiği kadar, kendisine öğretmekle de ilgilenir.
Öğretmeyi bir sorumluluk, görev, zorunluluk, mecburiyet, kahramanlık olarak görmez; içinden geldiği için yapar, gönülden. Karşılığında alacağı maddi kazancı hesaplamaz. Çok daha önemlisi, maddi kazançtan vazgeçmiş olsa bile, manevi liderlik ödülünü hesaplamaz. Egonun maddiyatla olduğu kadar maneviyatla da tatmin olmak isteyebileceğini bilir.
Herkese verilmesi gereken kadarını verir; kendisini ispatlamak için bilgisiyle, becerisiyle gösteriş yapmaz.
En derin bilgiler konuşulamaz, gönülden paylaşılır, gönüle işlenir.
Manevi öğretmen, derinde olanı işlediği gönlünden gönülle paylaşandır.
