İnsanın bağışıklığını tüketen sayısız şey var evet. Ama bağışıklığı asıl yoran ve özünde bedeni hasta eden şey, bir türlü nokta koyamadığın olumsuz duygulardır. Olumsuz duygular vücudu savaş-kaç moduna sokar ve makinayı ekstra yükleyerek fazlaca yorar. O yüzden moral, hasta insana verilebilecek en iyi hediyedir. Ama işte başkası o morali sana vermiyorsa sen üreteceksin.
Yapacak bir şey yok… Tersinden söyleyeyim; bağışıklığını kuvvetlendirmek için her durumda iyi hissetmeyi kendine öğreteceksin. Havalar nasıl olursa olsun senin havan iyi olacak yani.
Misal seni hasta eden şey kendini suçlama enerjisi ise oradan çıkıp kendini kabul ve destekleme enerjisine, özşefkate geçmek şifadır. Zira hayat senin hatalarını ancak sen onları affettiğinde affeder.
Kendine karşı acımasız olmak hata yapmak korkusunun bir tezahürüdür. Korktuğun şey başına gelmesin diye önden tedbir alıyorsun yaptığın şey bu. Korktuğun şey başına gelirse de bak gördün mü ben haklıydım diyebiliyorsun.
Kafan allak bullak olduğunda o alandan kafayla çıkamazsın; düşünceyle, zihinle, al-ver ile, analizle çıkamazsın. Ancak kalple çıkarsın; şefkatle, sevgiyle, anlayışla, yumuşaklıkla, nezaketle, hassasiyetle, teslimiyetle…
Sistem seni o kadar çok sever ki sen o kafadan çık diye ve kalbin alanına gel diye icabında seni ölümüne hasta eder.
Kalbin şifa bulsun diye hepsi… Çünkü ondan daha değerlisi yok.
Ali’m, insanın hastalık ve ölümle olan kaçınılmaz yüzleşmesini derin bir farkındalıkla ele alıyor. Hastalığın yalnızca bedensel değil, ruhsal ve toplumsal bir yansıma olduğunu düşündürüyor. Bazen beden hasta olur, bazen ruh, bazen de içinde yaşadığımız sistem… Ve en çok da farkında olmadan içimize işleyen bu hastalıkları görmek zor. Senin satırlarında, ölümün sadece bir son olmadığını, hastalığın da bir başlangıç olabileceğini hissettim. Belki de gerçek iyileşme, hastalıklarla yüzleşebilme cesaretini gösterdiğimizde başlıyor. Çok sevgiler…