Her an her şeyin değiştiği, her şeye çarenin, her derde devanın bulunduğu bir dünyada yaşıyoruz.
Tıbba saygım sonsuz ancak durum böyleyken bir tıp doktoru çıkıp da bir hastasına “bu ağrıyı hayatın boyunca çekeceksin” ya da “bu ilacı hayatın boyunca almak zorundasın” gibi bir cümle kurma hakkını kendinde nasıl bulabilir?
Ona şifa bulmak için gelen birine nasıl olur da bir darbe de o vurur?
Bunun bir insanın hayatını karartabileceğini nasıl düşünmez?
O doktordan “Hipokrat yemini ettik; gerçekleri söylemek zorundayım” gibi bir yanıt gelebilir elbette ama bu da kabul edilebilir bir durum değildir çünkü hem gerçek görecelidir hem de o gün değil ama ne biliyordur, belki yarın o hastalığa çare bulunacaktır; bu olasılığı göz ardı ederek nasıl bu kadar kesin konuşabilir?
Bu bir anlamda Allah’ı oynamak değil midir; bir insan bu hakkı kendinde nasıl bulur?
Hastaya yanıt verirken “şimdilik,” sözcüğünü kullansa mesela, o insan ufacık da olsa bir umudunun olduğunu bilir; moral ve motivasyonunu kaybetmez, yerlere düşüp parçalanmaz.
Bu anlamda tıp etiği denen kavram bazı doktorlarca yanlış mı anlaşılıyor diye düşünmüyor değilim doğrusu.
Eğer yazdıklarım tıp çevrelerince dikkate alınırsa bu durum iyileşen hasta sayısına olumlu yansıyacaktır…
