uyAN’mak, bir papatya çiçeğinin hoyrat parmaklar tarafından tek tek kopartılıp, sevip sevmediğini sorgulamak gibidir.
İçine girdiğin farkındalık hali sende her türlü hezeyanı yaratır. Sorgularsın, ait olduğun yeri kanıksarsın, insanlar yabancı gelir ve ne dediklerini anlayamazsın.
Büyüdüğünü sanırsın, oysa öyle bir dünyaya gözlerini açmışsındır ki, zerre bile olmadığını anlarsın.
Kendini sorgularsın, yargılarsın, suçlarsın, affedersin, ceza verirsin, dönüp aynaya bakmazsın çünkü görmek istemezsin. Uyanış başladığında ilk kendini görürsün ve hesap seninledir, sende olanadır.
Durmak istersin, lakin zaman mefhumu ortadan kalmıştır, gitmek ile kalmak aynı ağırlığı taşır zihninde.
Bir kere uyanmaya gör, uykunun cennetini, uyanışın cehennemini yaşatırsın kendine. Fark etmekle başlarmış imtihan ve bilmediğin müddetçe çocukmuşsun ömründe anlarsın…
Durup durup düşünürsün, kime uyandığını, bilmekten bulmaya başlamıştır yolculuk ve bilmeye başladıklarınla bulmaya başlıyorsun sana ait cevapları.
Bir ruh parçasının çırılçıplak hali ile baş başa kalırsın, onun sen olduğunu inkar ederek onunla yola çıkmayı reddederek, artık çok geçtir, uyanan zamAN seni kendi içinde hallaç pamuğu gibi savurmaya başlamıştır. Uyanmanın, güzelliğini görene dek acı çekmeye devam edersin ve bir yüreğin olduğunu fark edersin, atmayan sevinçlerinin coşkusunda…
Anlarsın. Uyanmak, kimliksiz kalmaktır, kendini görmektir, ruhunu duyumsamaktır, sökülüp atılan her bir yaprağın ve kalan her bir parçanın sen olduğunu bilmektir. Uyanmak, cehennemdir, acıtmaktır bütün bilgileri ve bilgisizliği cennete çevirmektir. Farkında olunmayan mutluluktur uyanmak ve diyetini ödemektir yastığa teslim edilen ömürlerin…
Uyanınca görürsün ki ruhun tanrı ile berdelidir bedenin, sen ona aşkını verirsin, o sana bedenini. O senin aşkın ile yanar sen onun verdiği bedende onu ararsın. Anlarsın ki bütün bu hikaye tek bir şey içinmiş, Kendin(i) Bul…
Gülmek zul gelir, olan her ne ise kendineymiş. Uyanmak, doğmak, ölmek, bilmek, bulmak, inanmak, yaşamak, her şey sende olan sana imiş. Sancılar satın alırsın ömründen, kendine borçlu çıkarsın her seferinde. Bilirsin artık, alanda sensin veren de isteyende sensin vazgeçen de… Zor gelir kendinden mutluluk alacaklı olmak, zor gelir kendine sevinçler borçlu olmak. Tanımlayamazsın asıl kendine aşk olman gerektiğini. Çok şey olur ve sen hiçbir şey olamazsın. Susarsın ve anlarsın ki doğduğun senin Kendin(i) Bil’me yolculuğundaymışsın…
Artık yapacak tek bir şeyin kalmıştır, senden bir başka sen olmadığını fark edip, sana aşk olmak…
Uyanışın şerefine mutluluklar çocuk…
Okuduğumda çok etkilendiğim nadir yazılardan biri oldu…
Tek kelime ile muazzam bir yazı okudum. Elinize sağlık çok ince noktalara değinerek adeta bir aydınlanma yaşadım. Emeğinize teşekkür ederim.
Evet lakin uyanış aydınlanma toplu olmaz. Hakikat kişiye özeldir, bilgi değildir ki nesilden nesile aktarılsın. Anlayışın kişiye özel olması gibi aydınlanma da kişiye özeldir. Tabii ki de varılacak yer geldiğimiz yer.. Bir ‘de buluşmak, buluşana kadar Tek kalmak. Teşekkür şükürle..
Nefis bir yazı Murat Bey. Yeterince uyuduk değil mi? Uyanmadan sevginin, saflığın, aşkın ışığı güneş gibi doğmaz kalplere biliriz… Uyanmak ve artık OKUmak lazım sistemi ve kendini… aşk ile….kaleminize sağlık
Uyanış hep birlikte mümkün olacaktır. Uyanmak ve farkında olarak büyümek dileğiyle… Teşekkür ederim…