Her “ego” mutsuz olmak ve böylece ilgi çekmek, onanmak ister. Ego için çok kolay ve bir o kadar da verimli bir stratejidir bu. Bir sebeple mutsuz olduğunda ya da mutsuz rolü yaptığında ve çığlık atarak, ağlayarak, mutsuzluğunu görünür kıldığında ilgi çekmişsindir çünkü hep. İlgi, egonu beslemiştir. Sana bir oyuncak vermiştir.
Ego Dünyayı, ülkeyi, birilerini ve hatta kendisini kurtarmak ister. Asla başarılı olamayacağı bir kurtarıcılık rolüne saklanır bazen. Bazen de Dünyanın, yaşadığı ülkenin, birilerinin kurbanıdır. Asla bitmeyecek bir kölelik, zavallılık rolünün arkasına saklanır. Her iki durumda da bitmeyecek bir mücadelede kaybolmuş demektir insan.
Mutluluk; ise hiçbir şey yapmayan olmaktır – hiç kimse olmaktır. En kolay şey olduğu halde bir türlü hatırlanamayandır. Çünkü hiç kimse, hiç kimse olmak istemez.
Çoğu zaman insan, bir şey olmak – önemsenen biri olmak, fakat hiçbir şey yapmamak ister. Bu tembellik ve atalettir. Hayatın karşısında konumlanmak ve hayatı reddetmektir.
Bazen de insan, bir şey olmak – önemsenen biri olmak, ve bunun için bir şey yapmak ister. Bir şey başarırsa, oldurtamadığı şey olacak ve mutlu olmayı başaracaktır. Bu, hayatı anlamamaktır. Bu, zaten orada olanı, gereksizce zorlamaktır. Doğallığında akmakta olan suyu, anlaşılmaz düzenekler kurarak, borulara hapsederek, kendi cahilliğiyle yönlendirerek bir şey yaptığını sanmaktır. Oysa doğal olanla savaşmanın bir yolu yoktur. Eğer varsa – nihayetinde galip gelen, sadece doğal olan olacaktır.
Hayatta her şey, özünde mutlulukla titreşir. Mutluluk; kendisi mutluluktan ibaret olan yaşama teslim olmaktır. Aslında mutluluk dışında bir seçenek kalmaması durumudur. Mutluluk, anın peşine değil içine düşmektir; özde özü yaşamaktır. O yüzden insan, özüne yakınlaştıkça her sıkıntı, her arayış, her telaş, her direnç mutlaka ve daima eriyecektir. Orada zorluk yoktur. Nerede zorluk varsa orada kendinden uzaklaştın, artık kendine bir yabancısın demektir.
Peki, kimse için bir şey yapmayalım mı? Bu bencillik değil mi?
Evvela yaptığında değil sadece, yapamadığında da mutlu ol kendinle. Bir sonuca, bir koşula bağlama mutlu OLUŞUNU. Mutluluk senin olan, özünden taşan bir şey olmadıkça, arar ve bulamazsın onu veya bulduğun her defasında kaybedersin hem de hiç ummadığın bir anda.
Hem kendi içinde büsbütün mutluluk olmadan kim için onu yaratabilirsin? Mücadelen, kavgan, seslenişin, el verişin bütünlük ve mutluluk içinde değilse – bir köşede kendi başına biraz demlenmen daha hayırlıdır – herkes için. Olduğun yerde kal ve mutlu kal ya da var dilediğin yere git ama mutlulukla git.
