Seni seviyorum Çocuk, seni seviyorum

Teknolojinin hayata egemen olduğu zamanlar içinde sorgulanan iki gerçeklik var. Aşk ve sevgi. Aynı gibi görünse de aşk ve sevgi insanın farklı yorumlar kattığı bir yaşanmışlık deneyimi ve tecrübesidir.

Bizim zamanımızda diye başlayan ilişki gerçeklikleri vardı. Bir kadın ve erkeğin tanışması ve buluşması başlı başına olaydı. Kadın erkek fark etmez utanılırdı karşılaşmalarda. Araya aracılar konur, mektuplar yazılır, dikkat çekmek için gayet insani kurlar yapılırdı. Bir erkek, sevdiği kadının elini bile haftalar belki de aylar sonra tutabiliyordu. İki arkadaşın birbirine olan sevgisini ortaya koyması bile arkadaşlık etiği açısından imkânsız göründüğü için, birçok Aşk yaşayan kişinin yüreğinde eriyip gidiyordu.

Zamanla büyüdü insanlar ilişkiler içinde. Kâh günlük, kâh haftalık  ilişkiler yaşar hale geldi. Hatta adına ilişki demeden sadece ihtiyaç gidermek adına bile gecelik ilişkilere düştü insanlık. O an mutlu olmak adına bir sonraki adımda yaşayacağı acıları görmezden gelmeyi seçip sonrasında da depresyona girip ilaç müptelası haline geliyor ilişkiler içindeki karakterler.

Sevginin saf tanımı, karşılıklı alma verme dengesi içinde, kalpten gelen enerji akışıdır demek doğru bir tanım olabilir. Dikkat ederseniz karşılığı var olan bir şey sevgi.  Sırf kendisini saplantılı şekilde seviyor diye o kişiyle sevgi bağı kurmaya çalışan birini tanıyor musunuz? Yoksa o da başkasını mı seviyor? Tüm sevgisini birine akıtan kişi, ondan istediği sevgiyi alamayınca hangi ruh haline bürünüyor. Sevgi gerçekten karşılıksız olma becerisi gösterir mi? Bence hayır. Bu radyo olmadan sinyalleri çözümleyerek şarkı dinlemeye çalışmak gibi bir şey tam olarak. Hatta sanat müziği seviyorsanız o dalga boyuna çevirmek gerekiyor radyoyu. Klasik müziği bilmeyen birine o müziği dinletebilir misiniz? Çok zor değil mi? Ya da klasik müzik hayranı birine metal dinletmeye çalışmak ne kadar mümkün!

İnsan ne kadar dayanabilir kendi gibi olmayan bir halin içinde iken sevgi denen o illete. Biten ilişkilere bakın, yıllardır sevdiği ve aşk yaşadığı kişi ile sorunlar yaşamaya başlayınca “seni seviyorum” sözünün ne kadar battığını, hatta sevginin o ilişkide sorun yaşayan kişi için ne kadar iğreti durduğunu hemen fark edeceksiniz. Sevginin sonsuzluğunda ne oluyor da böylesi  bir yöne kayıyor ilişkiler. Hani sonsuza kadar sevilecekti sevilen? Hani bitmez bir sevgi vardı? Ne oldu da bir anda bu hale gelebiliyor sevgi denen şey?

Ve
Seni seviyorum tek başına hükümsüzdür, mutlaka eylem gerektirir…

Bir yığın soru ve bir yığın cevap. Sadece sevgi için dile gelen sorular bunlar. Birde aşk var ki o hepten karmaşık. İp yumağının yavru bir kedi tarafından kördüğüm haline getirilmesi gibi bir şey; aşk ile insanın bağlantısı…

Aşk deyince insanın aklına tek şey gelse de biraz irdeleyince çok farklı aşk tanımlarına ulaşabiliyoruz. Futbol aşkı, takım aşkı, BeşiktAŞK, doğa aşkı, Çocuk aşkı, eğitim aşkı, Tanrı aşkı, para aşkı, kedi aşkı, köpek aşkı, sevgili aşkı uzar gider liste. Birde bedensel dürtülerin ön ayak olduğu halk dilinde sevişmek olan eyleme de verilen isimdir Aşk.

İşin özüne inersek sadece insan denen canlı türü değil dünya üzerindeki tüm varlıklar sevginin ne olduğunu çok iyi biliyor. Bir su damlasından çiçeğe, bir köpekten kediye, bir ağaçtan kullandığınız eşyanın tamamı sevginin kendisini içeriyor. Tüm varoluş sevginin dilini biliyor ve sevgi içinde aktığınızda aynı şekilde size yanıt veriyor. Canlı türlerinin kendi aralarında da bu sevgi dili hakim. Evrenin gerçekliğinden soyutlanmış insan için bu garip bir tanım olabilir fakat tüm yaşam formları sevginin eşiğinde yaşıyor. Sevgiyi aşka taşıyıp orada büyüyebilen ya da yok olabilen tek canlı ise insandır.

İnsan sevgisini öne sürüp cinayet işleyebilir mi? Dünya da hangi varlık sevgisi yüzünden bir başka canlının hayatına son veriyor insandan başka? Hayvanların kendi türleri içindeki güç kavgasını saymazsak eğer onların kendi aralarındaki sevgi oyunlarını çok net görebiliyoruz.

Sevginin kendi tekelinde olduğunu düşünen insanın ise tek acizliği, sevgisine karşı sevgi bekliyor oluşudur bence. Hatta bunu itiraf edememesi de ayrı bir çelişkidir. Karşılıksız sevdiğini iddia eden herkese bir bakın, ilk eksik ya da yanlış davranış karşısında nasılda nankör olarak nitelendiriyor karşısındaki kişileri.

Sevgi insanın kendi içinde çözemediği en büyük çelişkisidir aslında. İki ucu bir anda yaşatan kendi içinde mana kargaşası olan sevginin anne çocuk ilişkisinde patladığı yerlerde baştan beri okuduğunuz tüm satırları silip atıyor birden. Çok sevdiği, canından parça gördüğü çocuğunu, sadece kendisini dinlemedi diye, yaramazlık yaptı diye delice döven bir annenin gerçek sevgisini nereye kaldırdığını kim söyleyebilir bize. O kadar derin sevgisi olan biri nasıl kıyabilir ki bir çocuğun gözyaşındaki umutlara… Bir annenin çocuğuna uyguladığı şiddetin, sevgiyle yoğrulduğu başka bir an/yaşanmışlık yoktur dünyada.

Sevgi içimizin şiddete olan tutsaklığı gibi doluşuyor yüreğimize ve en baskın haliyle alıkoyuyor insanlığımızı. Bazen inançlarımız için, bazen düşüncelerimiz için bazen de bize bile ait olmayan kimlikler ve sınırlar için sevgiyle baktığımız insanlara karşı düşmanca davranışlar içine girebiliyoruz. İnsanın çiğ süt emmişliğinden dem vuranlara bir söz söylemek gerekirse, hangi hayvan sütü kaynatıp içiyor da insanın sütü çiğ kalıyor ve bütün haksızlıklara böylesi izin veriyor kendi nefsinde.

Kaç kişi yerini yurdunu terk etmiştir sevgi için. Sevgisizliğinden dem vurup kaç kişi kaçmıştır evinden, gitmiştir en uzaklara. Kaç sürgün vermiştir kendisine ve kaç bataklığa saplanmıştır sevginin bilinmez halleri içinde iken. Sevilmediğini düşünen kaç çocuk firar etmiştir annesin kucağından. Kaç çocuk düşmüştür sevgi vereceğini söyleyen bataklık kuşlarının kanatlarının altına. Hepsi bir yaralı ruhun sancısını taşıyıp durmuyor mu şu alemde? Sevgi adına, sevgi hatrına, sevgi uğruna…

Ne çok şey değil mi sevgi?
Çiçeğe vermezseniz eğer kuruyup gider!
İnsana vermezseniz eğer sizi terk edip gider!
Hayvana vermezseniz eğer size küser ve içten içe acı çeker!
Yaşama vermezseniz eğer sizi yalnız bırakır!

Verdiğiniz ve veremediğiniz, aldığınız ve alamadığınız tüm sevgilerin mesulü siz misiniz? Yoksa yaşamın kendisi mi? Binlerce soru var sevgi adına. Vermek ile vermemek, karşılıklı ya da karşılıksız, sınırlı ya da sınırsız, koşullu ya da koşulsuz hepsi ama hepsi bizden bize bir yolculuğun yansıması.

Annenin ve babanın sevgisini, şiddetinden daha az hisseden ile bu sevgiyi sıfır şiddet ile yaşayan arasındaki kırılımı hangi tanrı düzeltebilir ki? Yine iki insanın çözebileceği bütün bu sevgi oyunlarının, tanımlarının ve yapbozlarının tam bir tablo haline gelmesine kim izin verebilir ki insandan başka? Sevmek için mazeret arayanlar ile sevgisini karşılıklı satanların çoğaldığı bir dünyada karşılıksız seven bir tek hayvanlar var diyenler bile hayvanların şiddeti karşısında içindeki canavarı serbest bırakıp annenin çocuğuna uyguladığı şiddeti açığa çıkartmasına hangi melek sihirli bir dokunuş ile engel olabilir. Sevgi için el açıp yakaran bir insana hangi peygamber kitabı ile gelip iki dua ile huzur verebilir? Hepsi ne kadar imkansız değil mi? Bütün kalıplardan özgürleşip kendisini seven için tanrı da melek de peygamber de aynı ışığın hüzmesinde doğacaktır.

 

Sevginin hayratında kendin kana kana içip doymadığın müddetçe, susuzluğunda çok daha fazla cinayetler işleyip duracaksın mutlu anlarını öldürerek. Şimdi kendine uyanıp, sevgiyi senden çalan seni bulup onunla barışma zamanın geldi. Haydi önce kendini, sonra yaşamı sonra insanı sonra bütün varoluşu sevmek zamanı şimdi.

Kapat gözlerini ve usulca seslen kendine “Seni seviyorum çocuk, seni seviyorum…”