Nefes’tir dersem… AŞK küser mi? İyi de, SEVGİLİ de var. Yaşamak için bir de BEN gerek değil mi? Yaşamak kocaman bir şey, belki de kendi rengini bulana kadar her renge bulanmaktır. Ya da başı ve sonu olmayan yolculuktur…
Yaşamak hırsızlıktır da, ömrümüzden neşeler çaldığımız, sevinçler yitirdiğimiz, mutluluklar kaybettiğimiz, gidenlere gözyaşları döktüğümüz, gelenleri büyük bir coşku ile karşıladığımız medcezir bir haldi belki de yaşamak…
Ya da iki ruhun tek bedene bürünüp, semaha durmasıdır yaşamak. Aşk’ın ateşinde teslim olmaktır candan vazgeçip canana. Susuz kalmaktır bir denizin orta yerinde…
Ya da bütün renklere bürünüp yeni bir dünyanın resmini çizmektir yaşamak, sevmenin rengi var mı diye düşünmeden alacalı düşler ile dökülmek gerek dünyayı renk paleti yapıp düşlerimize…
Yaşamak, iki sözü bir araya getirip dostluğu anlatmaktır belki de… Demli bir çayı yudumlarken koca çınarın gölgesinde. Belki de sırtını yaslayıp bir söğüt dalına çığlık çığlığa şarkılar söylemektir çimenlerin sessiz boyun büküşlerine bakıp…
Yaşamak, iki kuru dalı bir araya getirip yakmak ve ateşinde sevgili olmaktır belki. Belki de rüzgârların delip geçtiği bir göğüs kafesine sarılmış kırmızı bir örtüye dokunmaktır yaşamak…
yAŞamaK AŞK’tı belki de yanıp yakıla aradığın, nefesinden, canından, teninden bihaber gezdiğin, küle dönüp savrulduğun, bütün müziklerin notalarında bulduğun, O olduğun O’ndan geldiğin ve O’na döneceğin bir yoldur belki de yaşamak…
Yaşamak, biraz SEN, biraz BEN, biraz BİZ ve hep O olup, tüm varoluşta yitmektir belki de…
Yaşamak, iki nokta arasında yapılan bir yolculuktur belki de varmak istediğin yer ile çıktığın nokta arasında bazen kaybolmak, bazen yolda olduğunu fark etmek, bazen yarım kalan şeyleri görmek, bazen kendine suç ortağı olmak, bazen durup her şeyi izlemektir. Bazen de çıkıp kendinden dışarı kendin izlemektir. Belki de yaşamak yaşama bıraktığın izlerdir.
Yaşamak burada olan herkeste olandır ve onlardan gelendir ve geleni görmektir yaşamak. Gördüğünü okumak kimisine gülmek, kimisine hüzünlenmek, kimisine gözyaşı dökmektir belki de yaşamak…
Yaşamak gözlerini açtığında gördüğündür belki de görmeyen gözlere sahip olup parmak uçları ile sevgiliye dokunmaktır yaşamak. Duymamaktır bütün notaları, söyleyememektir şarkıları ama rengini görmektir sevmenin…
Yaşamak, Tanrı’dan borç alınmış bedenin, Tanrı’ya olan geri ödemesidir belki de… Kim bilir…
Dilerim yaşarken ruhumuz cennet; bedenimiz cennetin evi olsun.
Ve yaşamak anlam bulsun…
Teşekkür ederim…
🙂 Çok güzeldi… Teşekkür ediyorum…