Ben ‘Baby Boomers’ kuşağının son dönem fertlerindenim; bu kuşaktan çok sayıda bilge çıkmıştır. Peki bu nasıl oldu dersiniz? Anlatayım:
Bizim kuşağın anksiyeteye kapılıp hata yapma hatta depresyona girme lüksü yoktu; annelerimiz böyle bir durumu hissettiği anda maşa, terlik, süpürge gibi araçları kullanarak bizi o durumdan çıkarırdı.
O zamanlarda kullanılan bu araçlar tamamen mekanikti ve sadece insan gücüne dayalı iş görürdü yani elektrik çarpması vs. tehlikesi yaratmazdı.
Şiddeti depresyonun dozuna göre ayarlanabilen bu araçlar son derece işlevseldi; çabuk etki ederler, güçlü ve bir o kadar acı veren beden farkındalıkları yaratırlardı.
Biz bedeni acıyla terbiye etme felsefesini ta o zamanlardan kavramıştık.
Annelerimiz psikoloji filan okumamıştı ancak en etkili terapinin bu olduğuna inanıyor, bu yüzden de hakkını vererek uyguluyordu.
Terapi fiziksel saldırıya dayalı olduğu için zihinsel savunmalar yapmak zorunda kalmaz; kendimizi onlardan bedensel olarak korumaya çalışırdık.
Bu da bizi hep anda; uyanık ve tetikte tutardı.
Bu sayede duygusal değil duyarlı olmayı öğrendik.
Üstelik bu terapiler bedavaydı. Biz böyle büyüdük; şanslı nesilmişiz vesselam…
