Bazen yaşarken sizi çok az kişi tanır, öldüğünüzde ise milyonların kalbine ve aklına hiç çıkmayacak şekilde kazırsınız adınızı gidişinizte… Sembol ve uyanış sebebi olabilirsiniz, hiç düşünmediğiniz bir şekilde…
Özgecan, 20 yıllık dünya hayatını tamamlarken kadına şiddetin yeni sembolü oldu… Kadının toplumdaki yerinin bir kez daha sorgulanmasını sağladı, çarptı, vurdu, tokatladı, ağlattı…
Vedası sırasında sadece kadın omuzlarında taşınırken erkek şiddetini gözümüze gözümüze soktu… Üstü örtülmeye çalışılsa da, aslında hiç bir noktaya varılamamış erkek egemenliğinin kararttığı toplumuna, şimşek ve yıldırımlar yağdırdı bulutların arasından, henüz yaşayamadığı mutluluklarının acısını taşıyan ruhundan…
Havada hüzün var…
Hiçbir şey onun talihsizliğini telafi edemeyebilir, evet ama şu an ve sonraki tüm zamanlar için bir söz verebiliriz. Kadının toplumdaki gücünü ve değerini yüceltmeye ant içebiliriz…
Ben kendi adıma bir kadın olarak, yaşadığım sürece Özgecan’ın ruhunu ışıkla dolduracak ne varsa elimden geleni yapacağıma ant içerim.
Huzurla kal, Özgecan… Işığım, ışığın olacaktır…
