Varoluşun katmanları arasında dönüp dolaşıyoruz. Şu zaman çarklarının arasında evrensel bir döngünün işleyiş mekanizmasına şahit oluyoruz durmadan.. Bir kıtalar bölgeler coğrafyaları oluştururken bir yandan da durmadan bir oluş içinde kültürlerin izinden mutlaka var oluyoruz..
Biz istemesek de anıların yada kadim öğretilerin devamlılığını burada; anda açığa çıkarıyoruz.. Aslında hiçbir kimlik giymek istemesek de bir kimlikle burada varoluşumuzu gerçekleştiriyoruz..
Zaman çarkları bir bir dönerken döngülerden döngülere koşarken sahi biz neyi arıyoruz.. Unuttuğumuz anılarımızı ya da daha önceden karşılaştığımız kişileri mi? İçsel bir yankı ile göğsümüzde bu sorular bazen cevap bulurken bazen de sadece susuyoruz..
Neyi arayıp neyi bulacağımızı bilmezken kah evrensel bilgilerle var olurken kah düşünceler, inançlar, öğretiler arasında kaybolurken galiba ben en çok kendimi arıyorum… En çok kendimi özlüyorum ve en çok kendime varmak istiyorum. Çünkü binlerce ömür kaybettiğim izimi bulmak beni varoluştan özgürleştirecek mutlu kılacak.
Bilmediğim bir özlem vardı içimde. Sonra kendimi aramaya başladım ve bu güzel yazı beni çok heyecanlandırdı. Acaba yazdıklarınızla kendimi bulmaya biraz daha yaklaşacak mıyım? Sahi ben var oluşun ötesindeki kimim, neyim? Kaleminize sağlık Arzu hanım
“Kaybolmuş değilim, sadece henüz kendimi bulamadım” diyenlerin sesi olmuşsun adeta. Kendini ararken bir başkasının kalbine ışık olabilmek, işte o gerçek bir yolculuk… Yazının sonunda bir sessizlik oluyor insanda, ama bu boş bir sessizlik değil; dolu, düşündüren ve insanı kendiyle baş başa bırakan türden… Yolun açık, kelimelerin daim olsun.
Kendimi arıyorum
Muazzam bir yazı yazarın kalemine gönlüne sağlık