Bütün varoluş aşk.
İnsan aşk ile var oldu.
Yaşam, canlılar, doğa, aşk ile var oldu.
Ondandır ki varoluş aşkın dilinden konuşur.
Aşk ile haykıran varoluşu, insan, ancak gönülden anlayabilir.
Aşkın dilini, insan, ancak severek öğrenebilir.
Kendini, sevgiliyi, varoluşu.
İnsan önce kendini sever. Sevgiliyi severken, sevginin derinlerine köklerini salar; tıpkı bir ağacın toprakta derinlere kök salması gibi. Sevginin kökleri derine indikçe, dalları yaprakları da göğe uzanır. Sevgiliye duyduğu sevgide derinleşen insan, varoluş sevgisine uzanır. Sevdikçe gönlü genişler, daha çok ve daha çok sevmeye başlar, sevgisi gönlünden taşar. Başlangıçta yalnızca sevgiliyi sevmeye yeten sevgi, yaşama, canlılara, doğaya akmaya başlar; varoluşa akmaya başlar. İnsan, tadını sevgiliyle aldığı sevgiyi, varoluşta da bulur. Sevgili, insana sevmeyi öğretir.
Her insanın bir sevgilisi olmasa da varoluşun sevgisi hepimize hediye edildi. Varoluş hepimizin sevgilisi. Aşkı bulamadığını düşünenlerin dahi dört bir yanı aşk. Her birimiz dünyaya ve ötesine aşkla bağlıyız.
Şükürler olsun.
Aşkı insanın gönlüne saklayıp gönlünde buldurana.
Aldıkça dolan, doldukça taşan aşka.
Aşkın bir damlasındaki sonsuzluğa.
Sevgiliye.
Varoluşa.
