Öfke ve şiddet gösterenler ya da toplumda “Bu da yapılır mı?” dediğimiz insanlar öyle sevgisiz kalmışlar, öyle sevgisiz büyümüşler ve o kadar çok korkmuşlar ki çocukluklarından itibaren bunu yenmenin yolunu korkunun kendisi olmak olduğunu seçmişler…
Sevgi açlığını korku ile öfke ve şiddet olarak göstermişler…
Onlara hiç sevgi ile yaklaşılmamış…
Her canlı sevgi görmek istiyor…
Her şey canlıysa kedi köpek çiçek sevilmek istiyor…
Bir çiçeği sevdiğinde kökleri kurumuş olsa da sevgi onu yeşertiyor, sevgi onun sigortası ve şifası O’luyor…
Bir şehri anlamak istiyorsanız onun binalarına, onun insanlarına bakınız….O şehir yada ülke insanlarıyla çok şey anlatır…
“Rüyalarını gerçekleştirmenin en iyi yolu uyanmaktır”….
Potansiyellerimiz seçimleri seçimler d e potansiyellerimizi belirliyorlar… Meali, yaptıklarımız yada seçimlerimiz bir sonraki yaşanacakları belirliyor….
Israr ettiğimizde o alandan çıkıp fark edene kadar da tekrar ediyor…
Sınırlarını aşarak, kapıları açmak…
İyilik yapmakla riayet etmek (koşullara) uymayı ayır, artık kendi gözlerinle görüyorsun…
Gerçeğin gözüyle perdenin gözü fark yaratır…
Perde’den bakanla gerçekten bakanın bakışı farklı ise perde flu gerçek nettir… Gerçeğin gözüyle görmek…
Güneş doğdu:23:07
Sevgili Ziynet Hanım, “Uyanmak Cesaret İster” yazını okurken içimdeki bazı perdeler yavaşça kalktı. Sevgisizlikle örülmüş korkularımızı, öfkemizi nasıl savunduğumuzu; “uyanış”ın aslında sessiz bir iç çağrı olduğunu hatırlattığın için minnettarım. Senin kelimelerin, göğsümdeki sıkışıklığın adını koymama, “gerçek baktığımızda mı ne görürüz?” diye sorgulamama vesile oldu. Teşekkür ederim; uykudan uyanan kalpleri görebilmemiz için ışık oldun.