Acı hissetmenin kötü birşey olduğuna inandığımız için hep üzülüyoruz, korkuyoruz, endişe duyuyoruz, panikliyoruz ve şikayet ediyoruz… Oysa acı hissetmek yaşamın ilk adımı, ilk duygusu ve olmazsa olmazıdır…
Acı hissediyorsak varızdır! Tek ayrıntı acıyı neden çektiğinizin farkına varmak, sorgulamak ve cevabını bulmak… “Bu acıyı neden hissediyorum, bana ne göstermeye, öğretmeye çalışıyor ve nasıl dizginler süreci kendim için verimli hale getiririm” Acıyı bize yaşatana odaklanırız çoğunlukla, oysa onu hisseden biziz…
Biz olduğumuz için de aslında kendimize dönüp; “Neden böyle hissediyorum” diye kendimize sormalıyız! Çok anlam yüklemek, beklentiye girmek, çok güvenmek, birine bağımlılık derecesinde alışmak ve karşılığını görememek bizi üzer ve acı verir… Farkında mısınız? Biz yapıyoruz bunları, Biz izin veriyoruz, Biz hissediyoruz; yani duygularımızdan sorumlu olan biziz, başkası değil…
Duygusal ya da fiziksel acı olsun fark etmez; ikisi de size muhakkak birşey söylemek istiyor, yüzleşmenizi, kendinizle ilgili farkına varmanız gerekeni öğretiyor… Şöyle bir düşünün; doğmak ve doğurmak başlı başına acıdan geçme sürecidir ama mutluluk getirir. Sonra büyüme ve olgunlaşma süreci, hatalar aynı şekilde acı, ama onlar olmadan gelişemeyeceğimiz öğretici deneyimlerdir… Sonuç olarak güzel birşey çıkıyor ortaya; yaşam denen serüvende biz bilinçleniyoruz, olgunluğa erişiyoruz… Başka basit örnek bedenimiz; düşünün, o hasta olduğunda her yerimiz ağrımaya başlar ve ateşleniriz.
Her sistemde ve hastalıkta farklı karakter gösterse de işleyiş aynı; vücut ısısı yükselir, ağrılar başlar hatta yaralarla dışarıya atmaya çalışır organizmamız hastalığı… Ne için bu acılar? Bize haber veriyor, “birşey yolunda değil, ama ben savaşıyorum” diyor… Sonuç; acı hissetmemiz bizim iyiliğimiz için… Bir başka örnek psikolojimiz; depresyon bize bir sorun olduğunu, kendimizle yüzleşmemiz, barışmamız ve ilerlememiz, farkına varmamız için acılı bir süreç olmakla birlikte, bilincine vardığımızda çok faydalı ve şifa veren sonuç getiriyor…
Kabul edemediğimiz veya barışmamız gereken ne varsa gözden geçirip, kendimizi yenilememiz için çok ızdırap verici süreç olsa da şansımız varsa ve o farkındalığa ulaşırsak sonuç güzel oluyor… En basitinden sporu düşünün; spor yapmaya başladığınız ilk günler ve hafta çok ağrılı bir süreç olur… Her yeriniz ağrır, kolunuzu kaldırmak, poponuzun üstüne dahi oturmak acı verir… Ama iki haftanın sonunda artık vücut alışmıştır, değişimi yavaştan fark edersiniz, memnuniyet ve mutluluk duygusuyla “iyi ki başladım, ben bu işi yaparım” deyip yüksek motivasyonla devam edersiniz (ben artık her acı hissettiğimde “ağrı varsa kaslar çalışmış” deyip gülümsüyor, haz alıyor ve mutlu oluyorum…) Çektiğiniz iki haftalık acının getirdiği değişimi gördükçe, her yeni harekette vücudunuzun buna alışacağını bilirsiniz artık ve devam edersiniz…
Acı mutluluk getirmiştir…
Acıyı neden çektiğimizin farkında olmak bile bir yüzleşme ve tedavi yoludur… Yine de daha acısız olsaydı bu durum muhteşem olurdu diye düşünmeden edemiyorum…
