Çıktığım yaşam yolculuğunda nice dostlarla yol arkadaşlığım oldu. Yolculuğumun her devresinde farklı ruh dostları eşlik etti yolculuğuma. Dostla muhabbetin derinliğinde, anladım ki yine kendimeydi asıl yolculuğum. Kâh söyleştim, kâh sustum. Her dostla söyleşimde ayrı anlamlar yakaladım gönlümde.
Yine bir dostumun gözlerinde hüznü gördüm. Farkındayım derin bir yalnızlığın gölgesi örter kederli düşlerinin üstünü. Dostumun olgun ruhunda, nice yaşanmışlıkların bilgeliğini keşfettim. Fısıldar her sözcükle sonsuz olanın hakikat ilmini. Dostumun tatlı sohbetinde, huzuru tattı gönlüm. Sesinin tınısında kaybolur geçmişin anıları. Dostumun gönlünde, kendimde olanı buldum. Ayna olmuş benliği, ben yalnızca o aynaya bakanım. Dostumun varlığında nicedir kaybolmuş benliğim. Bilirim ki beden mabedinden özgürleşmişse ruh, mekânsız ve zamansızdır tüm karşılaşmalar.
Bizler bu yaşam sahnesinde, nicedir varlık bulan yolcularız. Öte âlemlerde akit verdiklerimizi, bu âlemde deneyimleyenlerden olmuşuz. Her ruhun yolculuğu ayrı, deneyimleri de öyle. Bütün karşılaşmalar ruhun sözleşmesine tabi nihayetinde. Duygu ve düşüncelerimizle açılır, nice yaşam sahneleri. Oynayan da biz, izleyen de. Dünyevi tüm roller, deneyimleriyle öğreten birer ders açar ruhun önüne. İnsan yaşam yolculuğunda her daim öğrenen ve öğrendikçe makamına yükselen sonsuzluğun yolcusu. İnsan bir kere binmiş bu yaşam trenine. Her insan birbirine zamansız yol arkadaşıdır nihayetinde.
Sorarım dostuma nedir yolculuk gayen. Sorarım neyin arayışında ruhun bu yolculukta. Her insan kendi yolculuğunu seçer özgür iradesiyle. Her insan yolculuğunun kazanımlarıyla bir bilinç mertebesinde yol almakta. Geçmiş yaşamların derin sırlarıyla, farklı yollardan gitmekte her bir yolcu. Kiminin görüp algıladığına, kimi kör ne yazık ki. Kiminin perdeleri aralanmış, kimi ezelden perdeli varlık bulmuş yolculukta. Kimileri kapılmış oyunun illüzyonuna biçare, kimi hayal ile gerçeğin ötesinde. Aklına efendi olmuşsa ruh, kalbinin sesiyle yol alır pusulası ise elinde. Teslim etmişse iradesini gayrısına, ağırlıklarıyla zorlu bir yolculukta kimileri de. Uyanmışsa ruh yolculuğun seyrinde, farkındalığının kudretiyle. Gözlemleyen olmuştur velhasıl çoğu şeyi. Kendine ve gayrısına kartal bakışıyla, uzaktan bakan olmuştur sadece. Yolculukta yaşam sahnesinde olan her neyse… Yaşananlar kolektif bilincin bu âleme yansımasından öte değil elbette.
Ey dost sorarım o vakit sana. Nedir bu yaşam yolculuğunda görmek istediklerin? Duymaktayım haklı serzenişini. Bilirim sözlerin delip geçer hisseden kalpleri. Sorgulayan aklın, sorularının yanıtlarını kimden beklemekte. Bilmez misin farklı pencerelerden bakar yaşama tüm yolcular. Bilmez misin her bilinç, farklı yorumlar seyrettiklerini. Hissetmez misin seninle aynı yolda yolculukta olanları. O vakit bu neyin serzenişi. Duyan, bilen ve gören niceleri yüreklerinde sızıyla elbet aynı trende yol almakta. Her vagondan manzara farklı görülmekte fark etmez misin? Her yolcunun yoldan beklentisi de ayrı. Yolculuğun her birimiz için anlamı da farklı. Kimilerinin valizinde bilgelik notları, kimilerinin bomboş sayfaları. Gezgin de binmiş trene, yetişkin de, çocuk da… Kiminin elinde rehberi, kimi yolu nereye düşerse bir bilinmezlikte. Görmez misin tren tüm hızıyla yolunda gitmekte. İster mevsim yaz olsun, ister bahar, isterse kış… Her yolcu elbet farklı duraklarda inmeyi umut etmekte. Ne istediğini bilen yolcu; sükûnetle izler hem kendini, hem yolu, hem trendeki yolcuları ve yaşananları. Kendini bilmenin haklı huzuruyla, düşer notlarını seyir defterine. Bilir ki bu yolculuk daha uzun. Kim bilir daha nice yolculuklar ve duraklar onu beklemekte. Belki de daha nice yol arkadaşları eşlik edecek yolculuğuna. Bilir ki önce kendidir en yakın dostu ve yoldaşı.
Sonra dönerim trendeki dostuma. Ve sorarım ey dost… Sen aslında kendini bilenlerdensin. Unutma ki, ne diğer yolcuların yolculuklarını değiştirebilirsin. Ne yolda inecekleri durakları, ne yolculuk amaçlarını. Ne de… dışardaki manzarayı senin gözlerinle görebilirler. O vakit bu yolculuğu ve yolcuları neden kendine dert edersin. Sen de ben de biliriz ki… Elbet yolun sonunda hepimiz için biter bu yolculuk sahnesi. Açılınca tüm perdeler, sen de ben de aynı durakta inenleriz. Meğerse yokmuş ayrılık yolun ötesinde.
Ve bir sonraki yaşam trenini bekleriz yine öte âlemlerde…
